Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

...και το καλοκαίρι συνεχίζεται...


Για λίγες ώρες Αθήνα. Αφήσαμε τα βουνά και...Κική, σου ερχόμαστε.
Ανεφοδιασμός και φύγαμε.
Καλή συνέχεια του καλοκαιριού σε όλους,
θα τα πούμε με περισσότερες φωτογραφίες και εντυπώσεις από τις καλοκαιρινές μας διαδρομές σε καμιά βδομαδούλα...
Στη φωτό η αλπική λίμνη...του Αώου!!!
Τεχνητή παρακαλώ!

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

η αόρατη γραμμή


Όχι, ήταν λάθος
Έπρεπε να αφουγκραστώ τη σκιά των ματιών σου
Έπρεπε στου μετώπου σου τις λοξές ρυτίδες
να μετρήσω το βάθος, που μεγάλωσε απότομα
Όχι, ήταν λάθος
Που δεν διάβασα το ξαφνικό σπάσιμο της φωνής σου
Την απότομη σιγή
Ήταν λάθος
Που δεν κατάλαβα
πως έπρεπε να σταματήσω εκεί
Πίσω από την αόρατη γραμμή
Πώς δεν την είδα; Γιατί;
Υπάρχει εκεί από καταβολής κόσμου
Η αόρατη γραμμή
που όταν την περάσεις βυθίζεσαι
στην τυραννική θύελλα μιας ακούσιας μάχης
Όχι, ήταν λάθος μου

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

"Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι"

Η κόρη μου Νεφέλη, έκανε μια έργασία για την Κατερίνα Γώγου.
Με αυτήν την ευκαιρία ξαναδιάβασα και γω τα βιβλία της Κατερίνας.

Παραθέτω το μοναδικό ίσως αισιόδοξο ποίημα της, που όμως δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα βιβλίο της

"Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.

Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.

Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ."



Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΑΝΑΡΧΟΣ"

Από το βιβλίο της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου, «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου» μούσες πλούς 7ος Εκδόσεις βιβλιοπέλαγος 2007

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

ΠΡΟΒΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ

Η Χριστίνα είναι καλλιτέχνης.
Εξαιρετική!
Και συνάδελφος από τις πιό αγαπημένες!
Όταν δεν παίζει μουσική, φτιάχνει κολλάζ, ζωγραφίζει, σκαρώνει εξώφυλλα για cds, φωτογραφίζει!
Και φωτογραφίζει υπέροχα!
Εδώ στιγμές, που έπιασε με το φακό της από την πρόβα της ΚΟΑ με τον μαέστρο Γιόχαν Αρνέλ στην Γερμανία στην αίθουσα Rossini!



Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ


πού είσαι φεγγαράκι;

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

ΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ

Το Ξωτικό επισκέφτηκε τον Πλανήτη του Ήλιου, την Οία

και έφερε στις βαλίτσες του επιστρέφοντας, όλο το φως

το φως του σούρουπου μου έστειλε

το ροζ παιγνίδι στα πάλευκα σπίτια

και στις εκκλησιές

και γω το μοιράζομαι μαζί σας

γιατί τόση ομορφιά δεν τη χωράει το μυαλό μου

δεν τη χωράει το μάτι μου

δεν την αντέχω!

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

ΤΑ ΝΕΦΗ ΠΑΙΖΕΙ...


στων αστικών σπιτιών μας τις ταράτσες

με τα λυτά μαλλιά τους να μπερδεύονται ανάμεσα στα δάση των κεραίων

άλλοτε μας χαμογελούν

άλλοτε μας κλείνουν το μάτι

μα πάντα μας χαρίζουν τα όμορφα χρώματά τους

και την αίσθηση του μακρυνού, άπιαστου ονείρου

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΝΑ!

Αυτή την εβδομάδα μελετάμε την Λίμνη των Κύκνων...

(Η καλύτερη εκτέλεση που βρήκα. παρακαλώ αγνοήστε το βούισμα της αρχής. Εξαφανίζεται μόλις αρχίσει η μουσική!)

Παρακαλώ ακούστε το όσο θα διαβάζετε παρακάτω...



Λοιπόν αυτήν την εβδομάδα μελετάμε την Λίμνη των Κύκνων!
Ευτυχώς, γιατί μες το κατακαλόκαιρο, δεν ξέρω, αν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Ξυπνάω το πρωί χαρούμενη που έχω ένα τέτοιο έργο στο αναλόγιό μου, καβαλλάω τη μηχανή μου, το βιολί στην πλάτη και δρόμο.

Και μετά έρχεται το πρώτο σπάσιμο. Πού πάνε όλοι αυτοί τόσο βιαστικοί πρωί - πρωί με τα αυτοκίνητά τους; Όλοι θέλουν να περάσουν πρώτοι, τα κόκκινα χμ! αστείο πράγμα και τα κινητά όλοι ανά χείρας...

Κι ύστερα το δεύτερο σπάσιμο, η ζέστη! Για όλους τους αναβάτες δικύκλων η ζέστη δύσκολα αντιμετωπίζεται... Το κεφάλι βράζει μέσα στο κράνος, το πόδι καίγεται από τον κινητήρα και στα κόκκινα ψάχνεις κανένα δεντράκι ή τη σκιά από κανένα φορτηγό ή λεωφορείο για να τ' αντέξεις.

Αλλά δεν πειράζει, εγώ έχω να παίξω την "λίμνη των κύκνων" και συνεχώς την σιγομουρμουρίζω μέσα από το κράνος μου...
φάα σιντορεμι φάαρε φάαρε φάασι ρεσιφαρε σιιι
σι ντο ρε μι φασολ λαασολ φα σολλα σιιλα σολ λασι ντο....

Και να , φτάνω στο μέγαρο και αρχίζω την κατάβαση στα έγκατα της γης, γιατί εκεί είναι το πάρκιν. Και τότε έρχεται το άλλο σπάσιμο. Ευτυχώς, εγώ έχω μηχανή, αλλά οι άλλοι, οι κακόμοιροι οι συνάδελφοι πρέπει καθημερινά να πληρώνουν την είσοδό τους στο γκαράζ.

Πού ακούστηκε να πληρώνουμε το γκαράζ "στο σπίτι μας"; Τέλος πάντων, το καταπίνω κι αυτό, γιατί είπαμε "λίμνη των κύκνων" είναι αυτή και ο θείος Τσαϊκόφσκυ μεγάλος μελωδιοπλόκος...

Φτάνω στην αίθουσα , ανοίγω βιολί να κάνω ζέσταμα και χώνομαι σε ένα καμαράκι σκοτεινό, δίπλα στη αίθουσα δοκιμών, όπου διαβάζουν επίσης 4 κόρνα και ο ένας μάλιστα κρατά την πόρτα ανοιχτή με το πόδι, για να έχουμε φως, να βλέπουμε τις νότες!!!

Τι; Δεν καταλάβατε;

Λοιπόν για να το ξεκαθαρίσουμε: η ΚΟΑ νοικιάζει έναν χώρο στο μέγαρο μουσικής Αθηνών "τη στέγη μας" για πρόβες, που ίσα - ίσα χωράει η ορχήστρα, για χορωδία δεν γίνεται λόγος, που όμως δεν έχει καμαρίνια, δεν έχει βοηθητικούς χώρους, ούτε νερό να πιούμε δεν έχουμε... Έχουμε μόνο ένα σκοτεινό καμαράκι, το πέρασμα προς την τουαλέτα, χωρίς εξαερισμό, όπου στοιβάζουμε τις θήκες μας και ό ένας πάνω στον άλλο κάνουμε ζέσταμα...

Φουαγιέ όμως έχουμε! Α! όλα κι όλα, μεγάλα ευάερα, ευήλια με λευκά μάρμαρα, με χρυσούς ήλιους, με απίστευτους πολυελαίους! Πού να φτάσει ο χώρος για την ΚΟΑ...

Και η πρόβα ξεκινά η ώρα 10 ακριβώς. Ρώσσος μαέστρος, ρώσσικο έργο, μάστορας, το έχει παίξει χιλιάδες φορές και μας παρασύρει στην δίνη της μουσικής, μέχρι που ο ιδρώτας αρχίζει να τρέχει ποτάμι, η ανάσα κόβεται, όχι απο τη μουσική, αλλά από την έλλειψη αέρα, γιατί; Γιατί οι υπεύθυνοι δεν ήξεραν, λέει, οτι η ΚΟΑ έχει πρόβα και μας άφησαν κατακαλόκαιρο σε έναν θεόκλειστο χώρο χωρίς παράθυρα, χωρίς εξαερισμό, χωρίς κλιματισμό...

Γίνεται το σχετικό σούσουρο, όμως εμείς ευτυχώς, που παίζουμε τη "λίμνη των κύκνων" του θείου Τσαϊκόφσκυ...

Ξέρετε, αυτό το έργο είναι ο παράδεισος του μουσικού! Πανέμορφες μελωδίες, όχι πολλά σταματήματα, γιατί πρέπει να συνηθίζουμε στην ροή και την μεγάλη διάρκεια του έργου, όχι πολύ p (σιγανό) παίξιμο, γιατί οι χορευτές πρέπει να ακούνε τη μουσική πάνω στη σκηνή και ...πολλές εξάρσεις!!!

Πάρα πολλές! πολλά σημεία με forte (δυνατό παίξιμο), που τα δίνουμε όλα! Όλα, μα όλα και ξεχαρμανιάζουμε και αποφορτιζόμαστε και ξεχνάμε τη γ...... τη ζέστη και τον αέρα που δεν υπάρχει, γιατί όταν φτάνουμε σε κείνο το φα το ψηλό και πρέπει να σκάσουμε 3 forte τρέμολο όλα τα έγχορδα και βάζουμε όλοι τα δυνατά μας, μα τα πιο δυνατά μας και τα κόρνα παίζουν το θέμα fortissimo, το γνωστό θέμα, αυτό που έρχεται στο μυαλό του καθενός όταν λέμε "ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ", τότε τα ξεχνάς όλα...

Και τότε νιώθω τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν, να καίνε, όχι από τη ζέστη αυτή τη φορά, αλλά από την έξαψη και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου και δυο λέξεις τριβελίζουν το μυαλό μου:

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΝΑ"

Ευχαριστώ, που ήσουν η αιτία, που έμαθα βιολί! Ευχαριστώ, που μου έδωσες τη δυνατότητα να γίνω μέρος, κουκίδα αυτής της μουσικής, της κάθε μουσικής! Ευχαριστώ, για όσα έχω νιώσει πάνω στη σκηνή, μέσα στην πρόβα, μέσα στη μουσική, ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!!!

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

REAL! ODER IRREAL?

Σαν Δον Κιχώτης ρεμβάζω απ' τη βεράντα μου το μοναχικό δέντρο και το ζευγάρι των πουλιών...που κατοικούν λίγες ταράτσες παρακάτω.
Είναι πάντα εκεί αγαπημένα, άλλοτε μιλούν και άλλοτε κοιτούν και τα δυο κάτι μακρυνό, σαν να θέλουν να φύγουν, να πετάξουν και να μην μπορούν...
Λέτε να κοιτάζουν τα δέντρα της αυλής μας
ή το μοναχικό πουλί, που συχνά μας επισκέπτεται κλέβοντας γόμες, αναπτήρες,
τσιγάρα, αφού αυτό δεν σκαμπάζει από νόμους και καπναπαγορεύσεις...

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ;

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

Το αυτοκίνητο κατηφόριζε την Εθνική προς Αθήνα κι ό ήλιος έπιασε να κατεβαίνει κι αυτός. Έπρεπε να προλάβω έστω για μια φορά να αποτυπώσω το ηλιοβασίλεμα στην Εθνική, πίσω από τα σύρματα του ηλεκτρικού και τις ταράτσες των βενζινάδικωνενώ στο cd






έβγαλα τη μηχανή και κλικ μέσα από το λερωμένο τζάμι στον ήλιο που έπαιζε χαριεντιζόμενος με τα σύννεφα
Κι ύστερα κοιτώ από την άλλη και να σου το φεγγάρι έφηβο μα λαμπερό στον απογευματινό ουρανό να ανταγωνίζεται τον ήλιο
Εν το μεταξύ ο ήλιος χώθηκε θυμωμένος, που τον άφησα, πίσω από τα σύννεφα, πάνω απ' το μακρυνό βουνό
γι' αυτό και γω πάλι κλικ στο φεγγάρι, που προσπάθησε να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας πίσω από ένα απολιθωμένο δέντρο, πεθαμένο ίσως από την ανθρώπινη αδιαφορία
Εθνική οδός Τρίτη 30 Ιουνίου 2009