Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

ΟΤΑΝ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΙ ΟΙ ΝΟΤΕΣ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΝΕΡΑΪΔΕΣ...

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 Μάρτη ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΡΥΤΣΗ!!!





Αν νομίζετε ότι
ο Γκλεν Μίλλερ, ο Βέρντι, ο Μπιζέ, ο Γκέρσουιν,
οι αναμνήσεις από το τσίρκο Ρεντς και οι Κουίν
δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση μεταξύ τους,
απατάστε!
Και μάλιστα οικτρά!

Και για να σας αποδείξω το αντίθετο,
σας προκαλώ να πάτε


την Κυριακή 7 Μάρτη στις 11:30
στην αίθουσα συναυλιών Παρνασσός
στην Πλατεία Καρύτση 8


και κει μαζί με
την Νεφέλη,
την Ελισσάβετ,
τα χάλκινα και τα κρουστά της ΚΟΑ,
να ξετυλίξετε το κουβάρι και να λύσετε τις απορίες σας!


Όχημα ένα παραμύθι της Νεφέλης.
Συνεπιβάτες οι μουσικοί της ΚΟΑ!
Χάλκινα και Κρουστά
και ένα πίκολο φλαουτάκι επίσημος προσκεκλημένος.
Και για να μην παρατηρηθεί συνοστισμός όλων αυτών επάνω στη σκηνή,
ανέλαβε η Ελισάβετ να τους συντονίσει.


Γονείς και δάσκαλοι πάρτε τα παιδιά σας!


Ενήλικες πιέστε τον καφέ σας,
βάλτε τα καλά σας,
(άντε και τα τζινς μας κάνουν)
αφήστε τις εφημερίδες για μετά


και ραντεβού όλοι μαζί

την Κυριακή 7 Μάρτη στις 11.30 τ0 πρωί
στον Παρνασσό στην Πλατεία Καρύτση


να βυθιστούμε στη μουσική,
να περιπλανηθούμε στις λέξεις
ενός παραμυθιού
για μικρούς και για μεγάλους!


Συντελεστές:
Κουιντέτο Χαλκίνων ΚΟΑ
Τρομπέτες: Παναγιώτης Καίσαρης, Γιάννης Καραμπέτσος
Κόρνο: Ευάγγελος Σκούρας
Τρομπόνι: Κώστας Αυγερινός
Τούμπα: Γιώργος Ραράκος
Πίκολο Φλάουτο: Μελίνα Μακρή
Κρουστά: Σπύρος Λάμπουρας
Κείμενο: Νεφέλη Λιούτα
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ελισάβετ Σκούρα




Πάρτε ένα μικρό δείγμα της μουσικής που θα ακούσετε...




Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

+1000!!!!




Μου το έστειλαν και το αναδημοσιεύω, χωρίς δυστυχώς να γνωρίζω την αρχική πηγή, γιαυτό και αφαιρώ τα σχόλια. Είναι προτιμότερο τα σχόλια να είναι δικά σας και όχι του συγγραφέα...

+1000!!!!

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια
ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα,
το El Sistema (Fundación del Estado para el Sistema Nacional
de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela).
Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, \
βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές,
τις πιο απομακρυσμένες περιοχές,
τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο
πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς.
Το πράγμα προχώρησε
σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.
Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική,
και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες.
Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και
από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές (ξανα-!).
Οι καλύτεροι από αυτούς τους
νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες,
με κορυφή την
Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ,
που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν
del Sistema, ο 28χρονος (ξανα-!) μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ,
που είναι
επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος
της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες (ξανα-!).

Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες
με τον πιτσιρικά μαέστρο
τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ.
Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι
απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και ανκόρ.
Ξεκίνησε το ανκόρ με ένα
ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι
Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν.
Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν
να παίξουν Στράους
και μάλιστα στην Αυστρία.
Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους.
Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα.
Και
παίζουν καλά οι άτιμοι:



Συνεπώς ενδιαφερόμεθα, διαβάζουμε, ψάχνουμε.
Και βρίσκουμε ένα βιντεάκι
από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας.
Μόνο που δεν είναι οι ΣιμονΜπολιβάροι που είναι πιτσιρικάδες μεν,
αλλά γύρω στα 20-25. Είναι οι από κάτω τους,
αυτοί που πάνε ακόμα σχολείο.
Η Ορχήστρα
"Τερέσα Καρρένιο", έτσι τους λένε.
Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς
αμούστακα.
Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος,
που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν.
Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά
περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα,
με πανδύσκολο ανσάμπλ.
Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους
ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους,
ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα.
Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.

Χειροκροτήματα, περνάμε στο επόμενο κομμάτι,
έναν (άγνωστό μου) Χορό
ενός (αγνώστου μου) συνθέτη από το Μεξικό,
ονόματι Αρτούρο Μάρκες.
Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ,
έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής
τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας.
Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη
ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς
από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να
ξεπροβάλλει καθώς η μουσική προχωρεί
και τα παιδάκια παίζουν με ορμή.
Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού
και καθώς η κάμερα απλώνει,
συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη ορχήστρα,
ίσως να μη φτάνει
τα 200 άτομα των Μπολιβάρων,
αλλά τα 150 τα ζυγώνει σίγουρα. Μα πώς
παίζουν τόσο καλά, τόσα πολλά άτομα μαζί?
Το κομμάτι κορυφώνεται και τα
παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο
πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα
κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να,
φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια
και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί:



Υ.Γ. Τα δικά μου συναισθήματα;
Συγκίνηση, Δάκρυα, Ντροπή, Ζήλια, Θαυμασμός...

Την !0η Σοστακόβιτς παίξαμε πριν λίγο καιρό με την
ΚΟΑ...
η φωτό by nelly

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΤΑ ΜΟΛΥΒΙΑ ΚΟΜΑΝΤΟΣ




Σήμερα ξύπνησα με μια όμορφη διάθεση
Κι ας βρέχει
Η βροχή έχει μουσική


Σήμερα θέλω να σας στείλω την καλή μου διάθεση
Κι ας κάνει κρύο
Το κρύο είναι για να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά



Σήμερα θέλω να σας στείλω μουσική
Μα όχι όποια κι όποια μουσική
Είναι οι νότες ενός πιάνου που έχει χρόνια να κουρδιστεί



Είναι το απαλό άγγιγμα των δακτύλων στις χορδές ενός βιολιού
Είναι οι ήχοι των καρυδιών που τρυφερά χεράκια τρίβουν μεταξύ τους



Είναι οι φωνές των αγγέλων



Και επειδή εγώ με τις λειψές μου κομπιουτερίστικες γνώσεις δεν μπορώ να την φέρω εδώ
Θα σας στείλω εκεί




Να πάτε χαμογελαστοί
Να πάτε με τις ψυχές σας ξεσκέπαστες
και με τις πόρτες των καρδιών σας oλάνοιχτες
Ετσι κι αλλιώς η μουσική θα σας τις κλέψει
όσο κι άν κλειδαμπαρώνεστε
γιατί


"στον ύπνο μας είμαστε δοξάρια και χορδές
μα όταν ξυπνάμε έχουμε κουμπάκια και ραφές"






Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

η ζωή μας ένα πεζοδρόμιο...


Παρασκευή μεσημέρι

στη μηχανή

και βιάζομαι

τέλειωσε η γενική, το βράδυ συναυλία

με τον Σγούρο

σιγοτραγουδώ μια Μπράμς, μια Στράους

ωραίος σολίστας

ωραίος μαέστρος

ωραίο πρόγραμμμα

βιαζομαι

δεν έχω μαγειρέψει

να προλάβω πριν γυρίσουν τα παιδιά

μα σιγοτραγουδώ

μα τι είναι αυτό;

ένας μπόγος με σκουπίδια

στην άκρη της πλατείας

οχι, οχι

ένας μπόγος με ρούχα

κάποιος τα άφησε για να τα πάρουν κάποιοι πιο φτωχοί

μα όχι

όχι φοράει παπούτσια

παγώνω

μα δίπλα περνάει μια μαμά με το καροτσάκι

δεν δίνει καν σημασία

μπα λάθος θα έκανα

ανάβει το φανάρι

ξεκινάω

μα η εικόνα σφηνωμένη στο μυαλό μου

φοράει παπούτσια

φοράει κουκούλα

τα χέρια στις τσέπες

κοιμάται ή....

παγώνω ξανά

να γυρίσω

και αν...;

να σταματήσω τον πρώτο αστυνομικό

πάντα γυρνάνε εδώ περιπολεία

μουδιάζουν τα χέρια μου

μουδιάζει το κεφάλι

δεν μπορώ να οδηγήσω

δεν μπορώ να στρίψω

και αν...;

ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ

πρέπει να γυρίσω

και τι θα κάνω;

τόσος κόσμος περνάει δίπλα...

άνδρας ή γυναίκα;

κοιμάται ή...;

δεν τολμώ να κουνηθώ...

και αν...;

πώς θα το αντιμετωπίσω;

όχι, όχι

δεν το αντέχω

θα το βάλω στα πόδια

κάποιος πιό θαρραλέος από μένα

ίσως τα καταφέρει

όχι, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το θάνατο καταπρόσωπο,

ούτε καν τη μιζέρια

τη φτώχεια,

την έλλειψη στέγης

την πρέζα

όχι δεν μπορώ

με πονάει τόσο που γίνομαι ανίκανη

ένα δάκρυ ανεβαίνει στο μάτι

αει στο καλό

θόλωσα

τι χρώμα έχει το παλιοφάναρο;

τι χρώμα έχει η ζωή;

τι χρώμα έχει η δυστυχία;

τι χρώμα έχει ο άνθρωπος;

στα κομμάτια

η κρίση

στα κομμάτια οι απάνθρωποι

στα κομμάτια οι υπάνθρωποι

στα κομμάτια οι ισχυροί που μας κυβερνούν

εδώ είναι η ζωή

όχι στα κόκκινα χαλιά

εδώ που το πεζοδρόμιο γίνεται προσκέφαλο

γυρνάω

τώρα νιώθω δυνατή

γυρνάω

θα πάω να το σκουντήσω

αν είναι καλά θα φύγω

αν όχι θα ζητήσω βοήθεια

γυρνάω

με αγωνία

μα δεν είναι εκεί...

ουφ ευτυχώς, σκέφτομαι προς στιγμήν

μα μέσα μου βράζει

η αγανάκτηση

για τη ζωή μας

για τον κόσμο μας

δεν κατάλαβα ουτέ καν αν ήταν άνδρας ή γυναίκα

κοιμόταν ή...;

ρωτάω δίπλα μια κυρία

δεν ξέρω μου λέει

δεν είδα

ρωτάω πιο κει

κανείς

ρωτάω στο περίπτερο

"α, μου λέει, η κυρά Μαρία

μεθυσμένη, άστεγη, γριά

έτσι κάνει

τι τα ψάχνεις

έ κύριος τι μου δίνεις;

δεν έχεις ψιλά;"