Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

επετειος



Στις σκονισμένες σελίδες των βιβλίων
σε βρίσκω

Στις στροφές των δίσκων
σε συναντώ

Στα μεσοδιαστήματα των δακτύλων μου
στροβιλίζεσαι

Στων μαλλιών μου τις άκρες
αναπαύεσαι

Σε κατοικώ
σε κάθε ρυτίδα του προσώπου σου

Στους γκρίζους σου κροτάφους
υπάρχω

Στις φλέβες των χεριών σου
αναρριχώμαι

Στις λίμνες των ματιών σου
κολυμπώ

Πονάς, πονώ, πονάμε
Χαίρομαι, χαίρεσαι ,χαιρόμαστε

Τους ήχους του κορμιού σου
ακούω

Της ψυχής μου τις ανάσες
αφουγκράζεσαι

Στων παιδιών μας τις αγωνίες
σκαρφαλώνουμε

Στις χαρές τους
βγάζουμε πολύχρωμα φτερά

Προσπαθώ να κοιτάξω πίσω
και δεν έχω μνήμες πια

Ο χρόνος ξεκινά στα δυό σου μάτια
μια βραδιά
πριν από χιλιάδες χρόνια
που ήταν μόλις χθες

Σ ευχαριστώ!

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

η επιστροφή του Ξωτικού

Το Ξωτικό επέστρεψε στη νεραϊδοφωλιά του και για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία περί αυτού, μας έστειλε τρεις φωτογραφίες του από τις καλοκαιρινές του περπλανήσεις...

Η πιο απόκοσμη φωτογραφία των διακοπών του
για να εκφράσει λύπη για τα τελευταία δυσάρεστα γεγονότα ...

Η πιο ρομαντική
για να εκφράσει χαρά για την επάνοδο του Ηλιογράφου ...

Ο πιο καλλίφωνος τζίτζικας ... του χωριού αφιερωμένος και στους δυο !

σημ: λέτε η αφεντιά του να ξέφυγε απ' την ανάρτηση του Ηλιογράφου και να τον "συνέλαβε" το Ξωτικό με το φακό του;

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

βοήθειαααααα.................

....οι αρχαιοελληνικές κολόνες του διόροφου μέσα στο δάσος κοίταζαν τριγύρω απελπισμένες ουρλιάζοντας για βοήθεια...

"Ε! εσείς εκεί κάτω πυροσβέστες, τι κοιτάτε το δάσος; Εμείς εδώ κινδυνεύουμε και σεις έχετε το νού σας σε μερικές εκατοντάδες πεύκα;

Να καεί το παλιοδάσος, γιατί αν δεν ήταν αυτό, εμείς δεν θα κινδυνεύαμε τώρα...

Θα μου πεις, αν δεν ήταν αυτό το δάσος, δεν θα στέκαμε και μεις εδώ περήφανες, αλλά τώρα τι κάνουμε;

Τουλάχιστον θα πάρει κανά τριχίλιαρο ο ηθικός αυτουργός της τοποθέτησής μας εδώ;

Καίνε οι άχρηστοι τα δάση για να τα κάνουν οικόπεδα και νά 'ρχεται ο καθένας να στήνει σπίτι δίπλα μας; Ίσα κι όμοια είμαστε όλοι;

Ε! εσείς αεροπλάνα, αφήστε τα δάση και ελάτε ρίξτε μας λίγο νεράκι, που μαύρισε και η καινούρια μας φορεσιά απ' τον καπνό...

Τί κάνει αυτός ο καλός κύριος εκεί; Α! κόβει τα δέντρα για να μην καούμε και μείς μαζί τους. Ευτυχώς!
...................................................................................................................................................................

Ευτυχώς γκουχ ξημέρωσε, κάηκαν τα πάντα τριγύρω αλλά εμείς σωθήκαμε!
Ευτυχώς η φωτιά γκουχ, γκούχ, σταμάτησε!
Ευτυχώς, δεν έχει δέντρα πιά, αλλά εμείς γκουχ, γκουχ, γκουχ, στέκουμε ολόρθες και καμαρωτές!
Ένα βαψιματάκι και...

Γκουχ, γκουχ, γκουχ...

Μα τί συμ-γκουχ,γκουχ,γκουχ,γκουχ-βαίνει;

Δεν μπορούμε γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ να αναπνεύσουμε...

τι συμβαίνει;

γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ, γκουχ,
βοήθεια δεν έχει αέρα, γκουχ, γκουχ, γκουχ,
βοήθεια δεν έχουμε οξυγόνο, γκουχ, γκουχ,
βοήθειααααααααα......................"

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

ΕΛΕΟΣ



θεέ μου βάλε το χέρι σου...



Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

ΖU WOLFHART

Das ist Politika mit Farben! Herzlichen Glueckwunsch
zu Deinem Geburtstag
mein lieber Wohlfhart!
Deine Freundin...
aus Athen!
(Ευχές γενεθλείων για τον φίλο μας τον Wolfhart, με μερικές φωτογραφίες γεμάτες χρώμα από τα Πολιτικά, όπου το καλοκαίρι του 2004 είχε γιορτάσει μαζί μας τα γενέθλειά του)

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

"Βρεγμένα όνειρα στεγνές αλήθειες"

Θεόδωρος Ηλιόπουλος

Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα;

«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».

Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας;

«Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».

Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;

«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».

Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα;

«Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».

Τι όνειρα βλέπεις;

«Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».

Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;

«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: "Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ' το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: 'έτσι τα λέει, για εντύπωση'/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω"».

Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;

«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ' αφήνει σε ησυχία!»





"Η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.καταδικάζει τη συνεχιζόμενη προφυλάκιση του Θοδωρή Ηλιόπουλου από τις 18 Δεκέμβρη 2008 μέχρι σήμερα λόγω συμμετοχής του στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο" επισημαίνεται στην ανακοίνωση.
Αναλυτικά στο κείμενο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ αναφέρονται τα εξής:
"O Θοδωρής Ηλιόπουλος είναι ο μόνος που εξακολουθεί να είναι προφυλακισμένος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν αποφυλακιστεί, παρότι ο ίδιος αρνείται όλες τις κατηγορίες και υπερασπίζεται την αθωότητά του. Η προφυλάκιση είναι ούτως ή άλλως ένα καταχρηστικό μέσο, στην περίπτωση όμως αυτή παίρνει πλέον εκδικητικό χαρακτήρα. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος μετά την απόρριψη των αιτήσεων αποφυλάκισής του και την ανανέωση της προσωρινής κράτησής του για άλλους έξι μήνες ξεκίνησε απεργία πείνας στη φυλακή από τις 10 Ιουλίου. Σήμερα διανύει την 41η ημέρα και η ζωή του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ζητούμε την άμεση αποφυλάκισή του".



Την παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Δένδια στην περίπτωση του υπόδικου-απεργού πείνας Θόδωρου Ηλιόπουλου ζητεί ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης Μανόλης Λαμτζίδης.
«Η μεταφορά του από το νοσοκομείο των φυλακών σε κρατικό νοσοκομείο είναι άκρως απαραίτητη. Με αυτή του την ενέργεια "υποθηκεύει" την ίδια του την ύπαρξη. Εάν ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, με δεδομένη τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας του πεθάνει -όντας απλά υπόδικος- αναλογιζόμαστε το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί σε όλους εμάς», αναφέρεται στην επιστολή προς τον υπουργό, που φέρει την υπογραφή του προέδρου του ΔΣΘ

Ο τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Συνατσάκη εκδόσεις "Ευκλείδης"
Αντέγραψα από το περιοδικό "Εψιλον" κομμάτια-αποσπάσματα από την πολύ ανθρώπινη συνέντευξη του απεργού πείνας Θ. Ηλιόπουλου
και από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" τις δηλώσεις της ΑΔEΔΥ και του Προέδρου του ΔΣΘ Μανόλη Λαμτζίδη.


γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ
και γιατί η ζωή ποτέ δεν παύει να είναι ωραία και να υφαίνει όνειρα ακόμη και πίσω απ' τα κάγκελα, ακόμη και στο κρεββάτι του νοσοκομείου των φυλακών...

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

...για τον θάνατο...




Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως


θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι πού μουρμουρίζει.



Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους,


θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες.


Μιλάνε
μεταξύ τους μέ μουσική.

Νικηφόρος Βρεττάκος




Στον AlxMil γιατί ο άνθρωπος που φεύγει όμορφα χορτασμένος απ' τη ζωή, δεν μοιάζει στους γέρους του Furio Bordon.

το τσιγάρο που κρατούσες...


















Στα δάκτυλα περνούσα
τα δακτυλίδια του καπνού
από το τσιγάρο στο τέλος της μέρας
Στην τσέπη του παλτού
τα έχωνα στα κλεφτά
να τα κρατούσα συντροφιά
στις μέρες της μοναξιάς...

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

ΕΞΑΫΛΩΣΗ ΙΙ


Σε συνέχεια της προηγούμενής μου ανάρτησης,"H Εξαϋλωση", όπως δίνεται από τον συνθέτη Richard Strauss στο τρίτο μέρους του συμφωνικού του ποιήματος "Θάνατος και Εξαϋλωση", παιγμένη από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου υπό την διεύθυνση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν!
Μακάρι να γνώριζα την τεχνική να φτιάξω ένα βίντεο ή μια σειρά από σλάιντ για να συνοδεύσουν την υπέροχη αυτή μουσική.
Δεν το γνωρίζω, γιαυτό απλά σας προτρέπω να την ακούσετε!

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

ΕΞΑΫΛΩΣΗ


Αχόρταγο στόμα του πεινασμένου μου θέλω,
πώς λαίμαργα καταβροχθίζεις της ζωής τα κεράσματα;
Κι αυτή να σου λικνίζεται πρόστυχα, ξεδιάντροπα μια 'νάσα εμπρός σου;

Έτσι ν' απλώσεις το χέρι τη γράπωσες!
Μα, μη θέλεις μονάχα να την κοιτάς, να την οσφρίζεσαι, να τη νοιώθεις;
Μη και στης παλάμης τις γραμμές γατζωθεί και βάναυσα την πληγώσεις;

Εξαϋλώσου πνεύμα μου,ανάσα της ψυχής μου, εξαϋλώσου
ρούφα αχόρταγα ό,τι εμπρός σου απερίγραπτα όμορφο απλώνεται,
ό,τι το ελεήμον χέρι του θεού άγγιξε και μάγεψε...

Εξαϋλώσου πνεύμα μου, φως των ματιών μου, εξαϋλώσου
στην απεραντοσύνη της θάλασσας, των ματιών του!
στων βουνών την άγρια απατησιά, στο κορμί του!
στα λιβάδια των κορφών τους, στην ψυχή του!

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

του ΗΛΙΟΓΡΑΦΟΥ


Η ανατολή στην πόλη δια της μαγικής χειρός του Ηλιογράφου!!!
ο Ηλιογράφος!
Από τους πρώτους e-φίλους!
Κάτι σαν μέντορας του blogging για μένα!
Απλά κατέβασε διακόπτες...
με τη σκέψη ότι "θα τα λέμε που και που"...
Ένιωσα ένα κενό μέσα μου όταν διάβασα το μήνυμά του.
Φαντάζομαι το ίδιο και όλοι οι e-φίλοι του...

Δεν μου να μένει λοιπόν, παρά να του ευχηθώ, να είναι καλά και η ζωή του να είναι όμορφη και γεμάτη χρώμα σαν τις φωτογραφίες του και να του αφιερώσω αυτό το λουλούδι φωτογραφημένο με φόντο την Γκαμήλα, στο Πάπιγκο, με το φως της ανατολής, που τόσο αγαπάει...

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

θα περιμένω

Η προσμονή που εξάπτει

η προσμονή που ερεθίζει

η προσμονή που πληγώνει

η προσμονή που ενώνει

η προσμονή που γεννάει την ελπίδα

η προσμονή που αναστατώνει

η προσμονή που θρέφει την ίδια τη ζωή

Αφιερωμένο στον blogger "αισθηματική ηλικία"
εμπνευσμένο από την ανάρτησή του "θα περιμένω στη σκιά"
Το κείμενο ανέσυρα από τα παλιά μου "τετράδια"
τις φωτογραφίες (δικές μου) προσπάθησα να τις ταιριάξω σε κάθε προσμονή...

Το βίντεο δανεισμένο από το youtube από τον platt73

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

ερωτευμένες χελώνες

"Άμα πεινάς, το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί, τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι σαν τη φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τί είναι τέλος πάντων...Κι άν πάλι αγάπη είναι κάτι που το λένε "αγάπη", είναι αυτό η αγάπη;

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα , αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι καλαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς... είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;

Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περισσότερα..."

"Ενα παιδί μετράει τ' άστρα" του Μενέλαου Λουντέμη

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

ΧΘΕΣ...

Στα νερά της δροσιστήκαμε...

στις σελίδες τους χαθήκαμε...

στη βόλτα μας μας συντροφεύσανε...

δεν τους ενοχλήσαμε...

στου "Παραδείσου" τις αυλές ήπιαμε το καφεδάκι μας...

ξεχασμένα τα αφήσαμε...

στο ασημένιο τάσι του τα όνειρά μας αποθέσαμε...

χθες!

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

ATHENS BY NIGHT






Υ.Γ. Όμορφη βραδυά χθες, όμορφη για να περπατάς στους δρόμους της Αθήνας. Οι φωτογραφίες μου αποτυπώνουν στιγμές χωρίς τεχνική, ίσως με λίιιγο "τέχνη", κάποιες ελαφρώς "πειραγμένες"

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

ΛΙΜΝΗ ΑΩΟΥ

Πράσινα λιβάδια στην ελληνική φύση κατακαλόκαιρο;

Και όμως είναι δυνατόν, αν βρίσκεσαι στην τεχνητή "αλπική" λίμνη του Αώου!

Φεύγεις από την πόλη με το μυαλό γεμάτο προβλήματα και φτάνοντας εδώ το μυαλό αδειάζει!

Τριγυρνάμε γύρω απ' τη λίμνη, που λες και δεν τελειώνει ποτέ και η μια ομορφιά διαδέχεται την άλλη

και τα λόγια είναι φτωχά, ό,τι και να πεις...

ακούγεται μονάχα το κλικ της μηχανής, το μόνο που σου θυμίζει την ανθρώπινη παρουσία

Λιβάδια, πεύκα, έλατα, φυτά και παντού νερό, άλλοτε πράσινο, άλλοτε γαλάζιο και άλλοτε βαθύ μπλέ

και ζώα ξεχασμένα να βόσκουν αμέριμνα

"αχ Ελλάδα σ' αγαπώ..."