ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑΜΕΕΕ....

Εδώ είμαστε πάλιιι....

Δύσκολο το καλοκαίρι φέτος

πίσω στην όμορφη -άσχημη Αθήνα

αγώνες, διεκδικήσεις αυτονόητων μας κράτησαν στην πόλη

της Κρίσης

να κυνηγούμε το φως

της Πείνας

Μικρές αποδράσεις μας έφεραν στην κοντινή Εύβοια

της Μιζέριας

κι ύστερα πάλι πίσω με κάγκελα στην ψυχή και φτερά στη σκέψη

της πολυεθνικής Αχαρνών

με σιδερένια θέληση να διεκδικούμε τα δικαιούμενα, τα δεδουλευμένα

της αυτοδιαχειριζόμενης πλατείας Εξαρχείων

κι ύστερα πάλι ένα όμορφο διάλειμμα στα νερά της Άνω Βλασίας

Στην Αθήνα των γκέτο και των φεστιβάλς

να παρατηρούμε το φεγγάρι να κατρακυλά στις πλαγιές του Ερύμανθου

των λουκεταρισμένων μαγαζιών

και πάλι στην πόλη που δεν αδειάζει ποτέ, να μην εγκαταλείπουμε τον αγώνα

των Νιγηριανών πανέμορφων κοριτσιών της Πατησίων

μέχρι το επόμενο φευγιό στην αγαπημένη Θεσσαλία

Στην Αθήνα της λαμογιάς

και κει, απ΄το χωριό σε άνισο παιγνίδι παίχτες με υπουργούς και διευθυντάδες

των μνημονίων

τα βουνά του Κόζιακα περιδιαβαίνοντας

των κοιμισμένων βόρειων προαστείων

Μέχρι που έφτασε η γιορτή της Παναγιάς κι αποφασίσαμε να διασχίσουμε τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας

των ανθρωποφάγων καναλιών

όλη την Πίνδο περπατήσαμε, από τα Τρίκαλα μέχρι το φράγμα του Εύηνου

των φοβισμένων πολιτών

και μπήκαμε στα δάση και τα νερά της Στερεάς: Ομορφη ορεινή Ναυπακτία

των δραπετών

υπουργοί σε διακοπές και μεις περνάμε τη μεγάλη γέφυρα

του ψυχοραγούντος Ωδείου Αθηνών

φτάνοντας στο λιμάνι της Κυλλήνης την πιο όμορφη ώρα της ημέρας

των κωφευόντων υπουργών

το καράβι πήραμε

των ανάλγητων διευθυντών

φτάσαμε βραδάκι στο αγαπημένο μας Mahogani και εγκαταλελειμένοι από τις τηλεπικοινωνίες ρίξαμε άγκυρα για λίγο

Στην Αθήνα της Ελπίδας

τριγυρίσαμε απόμερες παραλίες οπου όμορφα και σκληροτράχηλα λουλούδια φυλούν σκοποί τα χελωνάκια της caretta-caretta

της Ζωής

ανακαλύψαμε απόμερες, μοναχικές παραλίες

της Ομορφιάς

την ομορφιά της απλότητας

του Φωτός

λουστήκαμε στης ανατολής το φως

της ξεγνοιασιάς!

Ήπιαμε το τελευταίο καφεδάκι στο Mahogani και επιστρέψαμε....

ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ-ΠΟΣΟ ΟΜΟΙΟ ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

Όταν έναν ολόκληρο χρόνο έχεις δουλέψει αμισθί, προσφέροντας γνώση, αγάπη, μουσική, όνειρα, στόχους στους μαθητές σου, η ζωή μοιάζει σαν το φως του ήλιου, το κρυμμένο πίσω από αυτή τη γέφυρα της Αττικής Οδού.

Κοιτάς μπροστά σου, κοιτάς ψηλά και οι καρέκλες διευθυντών, υπουργών, συμβούλων, μπερδεύονται σε έναν άτακτο χορό, σαν τα καλώδια του Προαστιακού πάνω από τα κεφάλια μας

Ο ήλιος, το φως, η ελπίδα, κρέμονται από τις εισηγήσεις των υπευθύνων για το χάλι μας,

που μονίμως σκαλώνουν από γραφείο σε γραφείο, σαν τον ήλιο, που σκάλωσε εδώ πάνω στον στύλο της ΔΕΗ (πάει κι αυτή;)

κι όταν ξεμπλοκάρει

εμείς έχουμε μπει στο τούνελ της καταστροφής και τρέχουμε αγωνιωδώς!

θα προκάνουμε να ξαναδούμε το φως;