Ο γυιός μου είναι δεκατεσσάρων και έχει μακρυά σγουρά μαλλιά και θλιμμένα μάτια, που τα κρύβει επιμελώς πίσω από τις μακρυές του μπούκλες.
Το πρωί, που ξυπνά, έχει σφιγμένο στόμα και με το ζόρι του παίρνεις δυο λεξούλες στο πρωινό...
Όχι, δεν είναι emo...
Ανάμεσα στα γάλατα, τα φρούτα, τα πρωινά, σκόρπια βιβλία και τετράδια...
Γράφει Αρχαία...
Κάνουμε επανάληψη στον Αόριστο Β' και στον Μέλλοντα και Αόριστο των υγρόληκτων και ενρινόληκτων.
Κάνουμε συντακτική ανάλυση των κειμένων και από κει προσπαθώ να τον μάθω να βγάζει τη μετάφραση μόνος και να μην έχει ανάγκη τη μετάφραση που τους δίνει η φιλόλογός τους. Κι ας μην πιάσει το Άριστα... Να μάθει όμως να κατανοεί τι διαβάζει... Να αποκωδικοποιεί τη γλώσσα...
Τον ρωτάω αν έχει διδαχτεί την Γενική κτητική και μου λέει θλιμμένα, ναι, αλλά δεν θυμάται σε ποιό μάθημα... Στα Αρχαία ή στα Νέα;
Τίγκα στις μετοχές το κείμενο, ψάχνουμε να βρούμε το είδος τους για να βοηθηθούμε στη μετάφραση...
Θα πήγαινε εκκλησία το σχολείο, αλλά ο δικός μου ήθελε να μείνει σπίτι, για να προλάβει την επανάληψη...
Μια βδομάδα διάβαζε "Ελένη" και στο τεστ έγραψε 11!
Καταλαβαίνετε, οτι έχει μια σχετική ανησυχία και για τα Αρχαία...
Όχι, χαζός δεν είναι!
Δεν καταλαβαίνει όμως, τι δεν του πήγε καλά στην "Ελένη" και αυτό τον αγχώνει...
και τον θλίβει...
Όπως και εκείνη η καθηγήτρια, που του πέταξε στο πάτωμα τα βιβλία, γιατί της διέκοψε το μάθημα ζητώντας συγγνώμη... κι αυτή τον θλίβει...
και η άλλη της δεύτερης ξένης γλώσσας, που δεν λογαριάζει τις 40 ασκήσεις που κάνει το παιδί για το μάθημα, αλλά το τεστ, στο οποίο δεν θυμόταν την ελληνική απόδοση κάποιων λέξεων...
Ο μικρός είναι θλιμμένος και κρύβει τη θλίψη του πίσω από τις μπούκλες του
και γω μαζί του στη θλίψη του, να θέλω να τον κοιτώ στα μάτια και να μου τα κρύβει...
Δεν του αρέσει το σχολείο!
Δεν του αρέσει που ξυπνά πρωί!
Δεν του αρέσει που όλη μέρα είναι στην τρεχάλα!
Μόνο η κιθάρα του αρέσει και τα αγγλικά...
Είναι σύμπτωση άραγε, που αυτούς τους δυο δασκάλους τους λατρεύει;
Πως αυτό είναι το σχολείο;
Αυτή είναι η κοινωνία;
Πως πρέπει όλη του τη ζωή να ξυπνά χαράματα;
Πως το πρωί πρέπει να πηγαίνει σχολείο ή να δουλεύει και το απόγευμα να διαβάζει ή να δουλεύει πάλι;
Πως η κοινωνία είναι ανταγωνιστική και πρέπει να μαζεύει εφόδια;
Που το πιθανότερο είναι στο μέλλον να του φανούν και άχρηστα;
Πως πρέπει να νοιώθει τυχερός, που γνώρισε εκείνη την εξαιρετική διευθύντρια που μας την πήραν;
Πως πρέπει να νοιώθει τυχερός, που έχει κάποιους καθηγητές που αγαπά;
Πως πρέπει να νοιώθει τυχερός, που αγάπησε τον Καβάφη, γιατί η εξαιρετική τους φιλόλογος ήξερε πώς να τους τον παρουσιάσει;
Πως πρέπει να νοιώθει ευτυχής, που του έτυχαν δάσκαλοι σαν τον Τάκη τον Μπαρμπέρη στην κιθάρα ή την καλή μας κυρία Αμαλία των Αγγλικών;
Θέλω μόνο να του πω,
πως η ζωή είναι ωραία
και πρέπει να βρει την ομορφιά της και το νόημα της
και να είναι χαρούμενος, που είναι αυτός που είναι!
Και στα κομμάτια τα χαζομαθήματα...
Ας μην πάει μια μέρα στο σχολείο
να κάτσει σπίτι να κοιμηθεί, να χουζουρέψει...
μαζί θα την κάνουμε την κοπάνα!
θέλω μόνο να του πω, πως τον αγαπώ!
Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες των εφήβων,
που ζουν την παράνοια του ελληνικού σχολείου!