Ξεκινώ τη μέρα μου και λέω, σήμερα δεν θα κάνω ανάρτηση. Θα αρκεστώ στη βόλτα στους φίλους μου, θα κάνω τα σχόλιά μου και μετά δουλειά. Ξεκινάω λοιπόν χθες απ' της Κικής και βλέπω την πρόσκληση - πρόκλησή της να αναρτήσω ένα τραγούδι που μ' αρέσει. Ε! μπορούσα να το αφήσω έτσι; Υπέκυψα...
Μετά περνώ μια βόλτα απ' της Νεφέλης και είμαστε στο ίδιο τραγούδι συντονισμένες!!!
Σήμερα ξεκίνησα τη βόλτα μου από την Όαση του Ηλιογράφου και βλέπω "το τριαντάφυλλο και το κοτσύφι" και σκέφτομαι "α! δεν γίνεται πρέπει να αναρτήσω τις φωτό του "επισκέπτη μας" να κάνει παρέα με το κοτσύφι του Ηλιογράφου...
Τι πουλί είναι Ηλιογράφε; Έρχεται συχνά στο σπιτικό μας και μας κλέβει γόμες, ξύστρες, μολύβια, ό,τι βρει μπροστά του και χωράει στο ράμφος του. Μην είναι η "κλέφτρα κίσσα" που ύμνησε και ο Ροσσίνι;
Εισαγωγή από την Κλέφτρα Κίσσα του Rossini με την Φιλαρμονική της Βιέννης και τον Κλαούντιο Αμπάντο από την πρωτοχρονιάτικη συναυλία του 1991
Και όπως ψάχνω τις φωτό μου πέφτω πάνω στις γατοαγκαλιές. Και σκέφτομαι, τι πιό όμορφο να στείλω μια καλημέρα σε όλους με τις γατοαγκαλιές μας;
Η Κική μου έβαλε δύσκολα. Τι τραγούδι να σου πω Κική μου; Εγώ αγαπώ χιλιάδες τραγούδια, γιαυτό και στο προφίλ μου δεν έβαλα αγαπημένα τραγούδια ή βιβλία ή ταινίες. Τι τραγούδι να σου πω Κική μου, που να εκφράζει τη στιγμή και να δείχνει όλα όσα αγαπώ; Τι τραγούδι να σου πω Κική μου και να μην αδικήσω κανέναν από τους καλλιτέχνες π΄αγαπώ; Τι τραγούδι να σου πω απ΄αυτά που έχουμε λιώσει να τα ακούμε ξανά κα ξανά;
Ένα τραγούδι που μόλις τ' άκουσα για πρώτη φορά πήρα τον Γιάννη μου να του το αφιερώσω και σβύστηκαν με μιας τα σύννεφα της προηγούμενης μέρας. Ένα τραγούδι, που πάντα όταν τ' ακούω, θυμάμαι οτι έχω γύρω μου ανθρώπους π' αγαπώ. Ένα τραγούδι, που πάντα όταν τ' ακούω τραγουδώ με μια φωνή που αναδύεται από τα βάθη της ψυχής...
Λένε πως αν ψάξεις προσεκτικά ανάμεσα στους Βράχους των Μετεώρων θα βρεις κοχύλια, γιατί κάποτε ήταν λίμνη ή θάλασσα. Σήμερα αγναντεύεις τον κάμπο από ψηλά, θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης και τρομάζεις μπροστά την αλαζονία του ανθρώπου, που στο όνομα του Θεού θέλησε να κουρσέψει την "κορυφή του κόσμου"!
Αχόρταγο στόμα του πεινασμένου μου θέλω, πώς λαίμαργα καταβροχθίζεις της ζωής τα κεράσματα;
Κι αυτή να σου λικνίζεται πρόστυχα, ξεδιάντροπα μια 'νασα εμπρός σου; Έτσι ν' απλώσεις το χέρι τη γράπωσες... Μα μη θέλεις μονάχα να τη βλέπεις, να την οσφρίζεσαι, να τη νοιώθεις; Μη και στης παλάμης τις γραμμές αγκυλωθεί και βάναυσα την πληγώσεις;
Οι πρώτες καρέκλες κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στην Παραλία... έστω για έναν καφέ με θέα τις βαρκούλες του Ευβοϊκού κι ας είναι περίοδος εξετάσεων για τα σχολειά μας...Όμως η γαλήνια θάλασσα σε προκαλεί έστω για μιά βουτιά. Τα βήματα σε οδηγούν στο νερό... Ό Ήλιος είναι ακόμη χαμηλά, το μαρτυρούν οι σκιές, κοντοστέκεσαι, λίγο κρύο το νερό;
Και το απογευματάκι, όταν όλοι στριμώχτηκαν στις λιγοστές ταβέρνες για κανένα ψαράκι, ό,τι απέμεινε απ' τους κολυμβητές μας προσγειώνει στην ανθρώπινη υπόστασή μας...
κι εκεί που περίμενες την καταχνιά τα σύννεφα αρχίζουν να διαλύονται
κι ο χειμωνιάτικος ήλιος ανεβαίνει θριαμβευτικά στον ουρανό.
Στο μώλο μοναχικός ψαράς παρέα με τις σκέψεις του...
Κι όταν η μέρα κουράστηκε και αποφάσισε να φύγει τα σύννεφα έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους μόνο και μόνο για να κάνουν το χειμωνιάτικο σούρουπο πιο όμορφο.
Γιατί πάντα ένα μοναχικό πτηνό φυλάει το ηλιοβασίλεμα; Το κρυφτό του ήλιου πίσω απ' τα σύνεφα, πριν βουτήξει στη θάλασσα του Ιονίου κι ο γλάρος που χαριεντίζεται μπροστά στην κάμερα...