Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

η ζωή μας ένα πεζοδρόμιο...


Παρασκευή μεσημέρι

στη μηχανή

και βιάζομαι

τέλειωσε η γενική, το βράδυ συναυλία

με τον Σγούρο

σιγοτραγουδώ μια Μπράμς, μια Στράους

ωραίος σολίστας

ωραίος μαέστρος

ωραίο πρόγραμμμα

βιαζομαι

δεν έχω μαγειρέψει

να προλάβω πριν γυρίσουν τα παιδιά

μα σιγοτραγουδώ

μα τι είναι αυτό;

ένας μπόγος με σκουπίδια

στην άκρη της πλατείας

οχι, οχι

ένας μπόγος με ρούχα

κάποιος τα άφησε για να τα πάρουν κάποιοι πιο φτωχοί

μα όχι

όχι φοράει παπούτσια

παγώνω

μα δίπλα περνάει μια μαμά με το καροτσάκι

δεν δίνει καν σημασία

μπα λάθος θα έκανα

ανάβει το φανάρι

ξεκινάω

μα η εικόνα σφηνωμένη στο μυαλό μου

φοράει παπούτσια

φοράει κουκούλα

τα χέρια στις τσέπες

κοιμάται ή....

παγώνω ξανά

να γυρίσω

και αν...;

να σταματήσω τον πρώτο αστυνομικό

πάντα γυρνάνε εδώ περιπολεία

μουδιάζουν τα χέρια μου

μουδιάζει το κεφάλι

δεν μπορώ να οδηγήσω

δεν μπορώ να στρίψω

και αν...;

ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ

πρέπει να γυρίσω

και τι θα κάνω;

τόσος κόσμος περνάει δίπλα...

άνδρας ή γυναίκα;

κοιμάται ή...;

δεν τολμώ να κουνηθώ...

και αν...;

πώς θα το αντιμετωπίσω;

όχι, όχι

δεν το αντέχω

θα το βάλω στα πόδια

κάποιος πιό θαρραλέος από μένα

ίσως τα καταφέρει

όχι, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το θάνατο καταπρόσωπο,

ούτε καν τη μιζέρια

τη φτώχεια,

την έλλειψη στέγης

την πρέζα

όχι δεν μπορώ

με πονάει τόσο που γίνομαι ανίκανη

ένα δάκρυ ανεβαίνει στο μάτι

αει στο καλό

θόλωσα

τι χρώμα έχει το παλιοφάναρο;

τι χρώμα έχει η ζωή;

τι χρώμα έχει η δυστυχία;

τι χρώμα έχει ο άνθρωπος;

στα κομμάτια

η κρίση

στα κομμάτια οι απάνθρωποι

στα κομμάτια οι υπάνθρωποι

στα κομμάτια οι ισχυροί που μας κυβερνούν

εδώ είναι η ζωή

όχι στα κόκκινα χαλιά

εδώ που το πεζοδρόμιο γίνεται προσκέφαλο

γυρνάω

τώρα νιώθω δυνατή

γυρνάω

θα πάω να το σκουντήσω

αν είναι καλά θα φύγω

αν όχι θα ζητήσω βοήθεια

γυρνάω

με αγωνία

μα δεν είναι εκεί...

ουφ ευτυχώς, σκέφτομαι προς στιγμήν

μα μέσα μου βράζει

η αγανάκτηση

για τη ζωή μας

για τον κόσμο μας

δεν κατάλαβα ουτέ καν αν ήταν άνδρας ή γυναίκα

κοιμόταν ή...;

ρωτάω δίπλα μια κυρία

δεν ξέρω μου λέει

δεν είδα

ρωτάω πιο κει

κανείς

ρωτάω στο περίπτερο

"α, μου λέει, η κυρά Μαρία

μεθυσμένη, άστεγη, γριά

έτσι κάνει

τι τα ψάχνεις

έ κύριος τι μου δίνεις;

δεν έχεις ψιλά;"

48 σχόλια:

Roadartist είπε...

.......

Δεν βρίσκω λόγια πραγματικά..

Γιώργος Ορφανός είπε...

μου άρεσε κάτι στο κείμενο παααάρα πολύ αλλά δε μπορώ να το προσδιορίσω..ο τρόπος γραφής;οι εικόνες που μου ήρθαν στο νου;το οτι κι εγώ θα έκανα το ίδιο;

Madame de la Luna είπε...

Την αλήθεια έγραψες. Αδιαφορούμε για ότι συμβαίνει δίπλα μας, θεωρούμε πως δεν είναι δική μας δουλειά. Περιμένουμε άλλος να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα. Η ευκολία μας πάνω απ' όλα.


ΥΓ: Μια φορά, κάποιος στ' αλήθεια δεν ήταν καλά. Καλέσαμε την Αστυνομία μ' ένα φίλο και μας έπρηξαν μέχρι να έρθουν. Άσε το μετά από πόση ώρα ήρθαν κι ότι απαιτούσαν να μην φύγουμε ούτε εμείς από κει, μήπως και πρόκειται για φάρσα. Κι ο άνθρωπος κατέληξε στο νοσοκομείο.. Κάτι τέτοια γίνονται και λέμε μετά όλοι (κακώς!!) "που να μπλέκω τώρα..."

k είπε...

το χειρότερο απ' όλα είναι πως μαθαίνουμε να ζούμε με τέτοιες εικόνες και σιγά σιγά γινόμαστε βράχοι. απάνθρωποι. άλλος ένας άστεγος. άλλος ένας τοξικομανής. άλλο ένα παιδί στα φανάρια. γινόμαστε κομμάτι αδιάφορο του συστήματος! :(

b|a|s|n\i/a είπε...

στην πλατεία κοραή. στην έξοδο μετρό πανεπιστήμιο. δίπλα στην στοά. στο μαρμάρινο κτίριο. αν θυμάμαι καλά τράπεζα και εμπορικά μαγαζιά με ρούχα έχει. και στην πλατεία κοραή είχε συναυλία ο δήμος. και ένα σώμα κοιμότανε πάνω σε ένα χαρτόκουτο. σκεπασμένο με άλλο χαρτόκουτο. δίπλα σε όλους μας. ανέπνεε. το έβλεπες.

συναισθήματα ίδια.

Thalassenia είπε...

Η εικόνα θα είναι όλο και πιο συχνή και μείς όλο και πιο αδιάφοροι.
Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε το χαρακτήρα μας, γιατί αρχικά όλοι θέλουν να βοηθήσουν μα τελικά δεν το κάνουμε.
Δυστυχώς.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ τα χρώματα ωχριούν και ξεθωριάζουν

kariatida62 είπε...

Aχ, Νέλλυ μου έχει συμβεί και σε μένα πρωί-πρωί πηγαίνοντας για δουλειά!
Στην μέση του δρόμου ένα παλληκαράκι νάχει ξαπλώσει τα 2Ο του χρόνια και τα αυτοκίνητα να κάνουν ελιγμούς για να μην τον βρούν οι ρόδες τους!
Ίδιες σκέψεις ίδια συναισθήματα...

Άιναφετς είπε...

Αυτές οι εικόνες, αυτές οι λέξεις, αυτός ο απέραντος πόνος μας γεμίζουν θλίψη και τι κάνουμε, τίποτα!
Κάθε φορά που κάποιος βάζει μια τέτοια ανάρτηση αισθάνομαι αμήχανα με το λαπ- τοπ μου στα γόνατα μου, στη ζέστη μου, με την οικογένεια μου δίπλα και πάντα καταλήγω να ευχαριστώ την "Ζωή" που με έχει καλά...

Talisker είπε...

ακουγα χτες οτι οι αστεγοι στην αθηνα εχουν φτασει τις 4.000
ακουγα η διαβαζα??
δεν θυμαμαι

ηταν καποια κυρια επικεφαλης σωματειου ..και μιλουσε/εγραφε για δωρεα υπνοσακων

ακουγα διαβαζα??
δεν θυμαμαι

κατ ουσιαν ειναι τοσες χιλιαδες οι αχρηστες πληροφοριες που κατακλυζουν το μυαλο μας
που τα σημαντικα περνανε φευγαλεα και θαβονται αμεσως..
ισως γιατι δεν αντεχουμε αλλες θλιβερες ειδησεις

δεν ξερω

δεν ξερω καν αν θα αντεχα να γυρισω
η αν θα χαστουκιζα την αδιαφορη κυρια!

ξωτικό είπε...

"Όταν το "τέρας" παύει να μας τρομάζει σημαίνει πως αρχίσαμε να του μοιάζουμε"
Μ.Χατζιδάκις

Ευτυχώς γύρισες
ευτυχώς δάκρυσα
ευτυχώς θυμώνουμε

ίσως κάνουμε και το επόμενο βήμα

σ'αγαπώ πολύ !

Artanis είπε...

Πώς καταλήγει έτσι ο άνθρωπος, βρε παιδί μου, σε κάνει να σκέφτεσαι "πώς γίνεται, πώς φτάνουν σ' αυτό το σημείο ρε γμτ..."
Καλήσπέρα...

efhbos είπε...

Εγω θα σταματουσα με την μια παντος...
Ας μην χανουμε την ανθρωπια μας...Πανω απ'ολα ειμαστε ανθρωποι, ζουμε σε κοινωνιες...Ας ειμαστε πολιτισμενοι...

Αλλα υπαρχει ο φοβος, καταλαβαινω. Ανηκεις στο αδυναμο φυλο (απο αποψη δυναμης μιλαω), καταλαβαινω. Παντος εμενα με αρκει που σκεφτηκες να σταματησεις!

ΜΠΡΑΒΟ.

Hfaistiwnas είπε...

Και ο Χειμώνας δεν είναι για τέτοια, δεν λυπάται ..
Καλά έκανες και ενδιαφέρθηκες..

Θερσίτης είπε...

Όσο περνούν τα χρόνια, αυτά θα είναι θεάματα με τα οποία θα πρέπει να εξοικειωνόμαστε. Δυστυχώς. Όμορφο κέιμενο. Μου θύμισε τη γραφή της μέριλ.

Margo είπε...

Θυμάμαι όταν παλαιότερα περνούσα αργά την νύχτα από την Ομόνοια πόσοι άνθρωποι ζωντανοί νεκροί, στεκόντουσαν ανίκανοι να κινηθούν στο ελάχιστο, με το χέρι απλωμένο ψελλίζοντας, παρακαλώντας.. ένιωθα ολότελα ανίκανη να βοηθήσω.. όταν πλησίασαν οι Ολυμπιακοί αγώνας "καθάρισαν" την Ομόνοια από την "ασχήμια" όπως μάζεψαν και τα αδέσποτα από τους δρόμους.....

VAD είπε...

Η δυστυχία στα πόδια μας,η αδιαφορία επίσης,ευτυχώς εξέφρασες ποιητικά την ανθρωπιά που υπάρχει ακομα,το πιστεύω...

Νικόλας K. είπε...

Καλημέρα Νέλλη,
καλά έκανες και γύρισες αυτό ήταν το σωστό…
Αν όλοι πράτταμε με βάση την συνείδησή μας και όχι μόνο υποκινούμενοι από τα πάθη μας και τις φοβίες μας τότε όλα θα ήταν πιο καλά σε αυτό τον κόσμο!
Το κράτος πρόνοιας όμως που είναι; που είναι ο πολιτισμός μας; απόλυτη ηθική κατάπτωση…
η Roadartist σε ανάρτησή της έκανε γνωστό ότι μοιράζονται υπνόσακοι σε άστεγους…
Να είσαι καλά….:-))

ANAZHTHΣH είπε...

Πότε θα παραβιάσουμε το matrix που ζούμε;
Υπάρχουν άνθρωποι, κάτι γίνεται...
Καλημέρα...

Νimertis είπε...

τι χρώμα έχει η ζωή τελικά φίλη μου; τι χρώμα έχει η ανθρωπιά, η ανοιχτοσύνη... με ταρακούνησες για τα καλά... την καλημέρα μου

zeidoron dtsoukas είπε...

Πολύ φοβάμαι αγαπητή Νέλλυ πως εικόνες σαν κι αυτή θα πολλαπλασιαστούν όσο περνάει ο καιρός.Θα 'ναι τόσο σύνηθες το φαινόμενο που δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση.Νέοι καιροί,νέα ήθη!
Να είσαι καλά και καλό Σαββατοκύριακο!

Fegia είπε...

........
Αν η κοινωνία μας συνεχίσει να αδιαφορεί, να προσπερνά, να προσποιείται ότι δεν βλέπει, τότε όλοι αυτοί, χωρίς στον ήλιο μοίρα, θα ζητήσουν το δίκιό τους, μέσα από τα λόγια του Λωτρεαμόν:

" Ω ταξιδευτή, σιμά μου σαν περνάς, μη μου απευθύνεις, ικετεύω σε, λόγους παρηγορίας, το θάρρος μου μη λιγοστέψεις. Άσε με να θερμάνω το πείσμα μου στη φλόγα του θεληματικού μαρτυρίου...Φυγε...δεν θέλω οίκτο. Το μίσος είναι πιο παράδοξο απ' ό,τι φαντάζεσαι. Έτσι όπως με βλέπεις, μπορώ ακόμα να εκστρατεύω ως τ' ουρανού τα τείχη, οδηγώντας μια λεγεώνα δολοφόνων, και να γυρίζω πίσω, παίρνοντας τούτη τη στάση, για να συλλογιστώ ξανά τα ευγενή της εκδίκησης σχέδια."

55fm είπε...

Συγκλονιστική η περιγραφή σου,τα συναισθήματά σου...
Η δυστυχία απλωμένη στα πεζοδρόμια,παντού!
Μεγάλη θλίψη...

Μάρκος είπε...

στα κομμάτια οι απάνθρωποι
στα κομμάτια οι υπάνθρωποι
στα κομμάτια εμείς...

Παρόμοια εμπειρία είχα κι εγώ πρόσφατα. Το θέμα των αστέγων τελικά τεράστιο.

Ελπίζω να είσαι καλά Λόγια :)
Τρεχάματα με κράτησαν λίγο εκτός, αλλά πάντα εδώ τριγύρω...

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Όσο ο χρόνος ανάμεσα στην πρώτη σκέψη και την τελική πράξη της επιστροφής κοντά στον πεσμένο συνάνθρωπο θα μεγαλώνει, τόσο θα απομακρυνόμαστε από την ανθρωπιά μας. Και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην την ξαναβρούμε!

Unknown είπε...

Καλημέρα

Πράγματι η ζωή μας έγινε ένα πεζοδρόμιο

Πόσο δίκιο έχεις
Ένα ανθρώπινο ποτάμι που συνεχώς
φουντώνει και αυξάνει περιμένοντας
ένα πιάτο φαγητό, ένα χαμόγελο
βρε αδερφέ...
Άνθρωποι σπρώχνονται για ένα κομμάτι
ψωμί!!!!!

Η πιο μεγάλη ώρα είναι η δημιουργία
της ζωής.....

Καλό πρωινό
τουλάχιστον με χαμόγελο αληθινό!!!

dodo είπε...

Συμμερίζομαι την αγωνία σου και τα αισθήματα που περιγράφεις και χαίρομαι που τελικά γύρισες πίσω...

Kirki είπε...

....απλά να ξέρεις με συγκίνησε.
Ο Πλιάτσικας χτες σε μια συνέ του στο Φλας είπε:Μακαρι αυτή η κρίση να μας κάνει πιο αλληλέγγυους.Να βοηθάμε για να μας βοηθάνε και οι άλλοι.Μακάρι λέω και γώ...

Γκιωνης είπε...

. καλώς ξανάλθες logia

. φοβερό κείμενο για φοβερά συναισθήματα...

"...τώρα νιώθω δυνατή
γυρνάω
θα πάω να ΤΟ σκουντήσω
αν είναι καλά θα φύγω
αν όχι θα ζητήσω βοήθεια..."

. Όταν ο άνθρωπος γίνεται "το", μή πρόσωπο, ξένος, μετανάστης, ναρκομανής, αλλόθρησκος γενικά κάποιος άλλος, όχι δικός μας, πράγμα· res.

Mariela είπε...

"Τι είναι τελικά ο άνθρωπος??"

δυσκολεύομαι πολύ να βρω τα λόγια να σχολιάσω μια τέτοια ανάρτηση....

logia είπε...

@Roadartist

και ποιός βρίσκει; Κραυγές που ξεφεύγουν είναι...

@Γιώργος Ορφανός

ίσως το συναίσθημα που πάνω κάτω ίδιο είναι σε όλους μας...

@Madame de la Luna

έτσι έχουν τα πράγματα όπως τα λες
...Μου έχει ξανασυμβεί στην Πειραιώς, μπροστά σε σταματημένο περιπολικό, αυτοί να τρώνε και να πίνουν καφέ και μπροστά τους να σωριάζεται παλλικάρι και απλά να το κοιτούν...αδιάφορα...ψυχρά...

logia είπε...

@Kaya μου

η αλήθεια είναι οτι σκληραίνουμε, αλλά υπάρχει και ένα άλλο συναίσθημα, που τουλάχιστον σε μένα αναπτύχθηκε με τα χρόνια, ο αβάσταχτος πόνος, που καμιά φορά και αυτός σε κάνει να περιχαρακώνεσαι και να λειτουργείς ως αδιάφορος


@b|a|s|n\i/a

ίδια τα συναισθήματα, αλλά τουλάχιστον όταν βλέπεις οτι αναπνέει, έχεις έναν πόνο λιγότερο...
κάποτε γυρίζαμε αργά το βράδυ με τη μηχανή στο σπίτι και ένας άνθρωπος ξαπλωμένος καταμεσής στον δρόμο... Σταματήσαμε να βοηθήσουμε και είδαμε ότι ήταν απλά ένας μεθυσμένος κυριούλης
Σταματήσαμε ένα ταξι να τον βάλουμε μέσα να πάει σπίτι του και ο οδηγός δεν δέχτηκε... μετά δεύτερο και τρίτο και τελικά κάποιος φάνηκε πρόθυμος... μα αυτό ήταν πριν πολλααα χρόνια
Σήμερα, όταν δει κανείς άνθρωπο στον δρόμο πεσμένο τη νύχτα, φοβάται και για κλέφτες και για τη ζωή του και για όλα...

logia είπε...

@ηλιογράφος

γκρι όλα γκρι...


@Thalassenia

γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί φοβόμαστε λέω εγώ περισσότερο, παρά γιατί αδιαφορούμε...

logia είπε...

@Kariatida62

σαν κι αυτό που έγραφα στον Βασίλη...

όταν βλέπουμε κάποιον πεσμένο κάτω τι σκεφτόμαστε;

Η πρώτη σκέψη είναι "πρεζόνι"
η δεύτερη "μεθυσμένος"
η τρίτη "άστεγος κοιμάται"
...κάπου στο τέλος υπάρχει και η σκέψη "άρρωστος έχει ανάγκη" ή "νεκρός"...
στην ουσία όλοι έχουν ανάγκη
το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε βοήθεια, ακόμη και ένα τσιγάρο, μια κουβέντα βρε αδελφέ...

@Άιναφετς

το ίδιο και γω...

logia είπε...

@Talisker
και γω το διάβασα στης Roadartist

και ήρθε λίγο σαν απάντηση στην δική μου ανάρτηση

το θέμα είναι και η δυστυχία, που έχει εξαπλωθεί στο ανθρώπινο γένος
και εμείς, που χάνουμε την ανθρωπιά μας
και το κράτος, που απέχει απ΄όλα αυτά...

logia είπε...

@ξωτικό μου

δεν σου κρύβω οτι είχα πολύ φόβο μέσα μου γιαυτό που θα αντιμετώπιζα...
μα δεν μου πήγαινε να φύγω...
και γω σ΄αγαπώ πολύ


@Artanis

απίστευτη κατάντια του ανθρώπινου γένους μα εμείς οδηγούμε τα πράγματα εκεί


@efhbos

ειδικά για σένα χαίρομαι πολύ που θα σταματούσες, γιατί εσείς είστε το μέλλον και αν εσείς μεγαλώνετε χωρίς ανθρωπιά καήκαμε!
ΜΠΡΑΒΟ και σε σένα λοιπόν!!!!


@Hfaistiwnas

ναι ο χειμώνας είναι ακόμη πιο σκληρός, αλλά η δυστυχία δεν γνωρίζει εποχές... δυστυχώς...

logia είπε...

@Θερσίτης

δάσκαλε, η Μέριλ δεν πιάνεται στη γραφή της, με κολακεύεις...
όσο για το θέαμα αυτό, που θα γίνεται συχνότερο, το θέμα είναι να μην εξοικειωθούμε και πρέπει να διδάξουμε και τα παιδιά μας γιαυτό...
να γίνουν αλτρουιστές και με αισθήματα ανθρωπιάς μέσα τους...


@Margo

τώρα αυτές τις εικόνες τις συναντάς παντου
στην Ομόνοια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Θεάτρου, γύρω από το ΟΚΑΝΑ, ...
και όχι μόνο νύχτα, μα και την ημέρα

@VAD

υπάρχει;
Τα παιδιά μας η ελπίδα...

logia είπε...

@Νικόλας Κ.

καλώς ήρθες και πάλι
ναι, διάβασα την ανάρτηση της Roadartist, μα πάλι μιλάμε για ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Πού το κράτος; Πού η Πρόνοια;

@ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

όταν οι ταινίες φαντασίας γίνονται πραγματικότητα...

logia είπε...

@nimertis

η ζωή γκρι...
η ανθρωπιά κόκκινο...
η ανοιχτοσύνη πράσινο...της ελπίδας...

@zeodoron

έχεις δίκιο και συ και ο Θερσίτης και όλοι!
μα να κάνουμε κάτι να μην το συνηθίσουμε;
να κάνουμε κάτι να το σταματήσουμε;
να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε;


@Fegia

γιαυτό λέω πριν φτάσουμε σε αυτήν τη κοινωνική επανάσταση, μήπως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Τουλάχιστον τα παιδιά μας...

logia είπε...

@50fm

πολύ θλίψη, καλή μου, που μας αγγίζει φευγαλέα, όταν τύχει και γίνουμε μάρτυρες τέτοιων γεγονότων...
γιαυτό θυμώνω με τον εαυτό μου...

@Μάρκο

καλώς ήρθες
και γω απούσα για καιρό...
τρέχουν οι υποχρεώσεις πιο γρήγορα από μας...
διάβασα την ανάρτησή σου
ο άνθρωπος πεινάει το ίδιο για φαγητό και για κουβέντα, για ανθρωπιά και για παρέα...

logia είπε...

@Υπατία η Αλεξανδρινή

υπάρχει και ο κίνδυνος της μη επιστροφής, ή ακόμη χειρότερα, της καθόλου σκέψης...

@Sailor

όπως τα λες είναι!
και δυστυχώς για άλλους αυτό το πεζοδρόμιο είναι απλά ένα πέρασμα κακοστρωμένο με ανάγλυφες πλάκες και για άλλους σπίτι, κρεββάτι, τάφος...

logia είπε...

@dodo

δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς...

@Kirki

σε ευχαριστώ

να βοηθάμε, θα έλεγα εγώ, γιατί κάποιος θα το έχει ανάγκη και σαν αποτέλεσμα θα νιώθουμε και λίιιγο πιο ανάλαφροι...

@Μαριέλα

τί είναι τελικά ο άνθρωπος;
είναι καρδιά, μυαλό, ένστικτο...
με αυτή τη σειρά θα ήθελα εγώ, γιατί οποιαδήποτε άλλη λειτουργεί καταστροφικά...

logia είπε...

@Γκιώνη μου

σε άφησα τελευταίο,
ακριβώς γιατί πρόσεξες αυτό το
"ΤΟ" μου
αυτό τα λέει όλα...


καλώς ήρθες και συ ξανά...

logia είπε...

@meril

είσαι γλύκα!

σε ευχαριστώ πολύ!!!!!

H.Constantinos είπε...

Δεν αδιαφορούμε μόνο, φοβόμαστε κιόλας...

Δεν παίζεται η Αθήνα πιά... Η μόνη λύση είναι η εγκατάλειψη (της Άθήνας...).

Mariela είπε...

Συμφωνώ μαζί σου...

logia είπε...

H.Constantinos

έχεις απόλυτο δίκιο

εμείς ετοιμαζόμαστε γιαυτό σιγά σιγά...

logia είπε...

Μαριέλα


νομίζω κάπως έτσι το αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι αδώ