ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΑΚΙ ΜΑΣ στις ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ!

Το Διονυσάκι ήρθε από μακρυά, πριν έξι χρόνια...

Σωστό αγριμάκι σε κλουβί, ήρθε στην τάξη μου να μάθει βιολί και με τον καιρό έγινε μέλος της οικογένειάς μας, παιδί μας, αδελφάκι των παιδιών μας!



Παλικαρίσια πάλεψε με δύσκολες συνθήκες, σε μια όμορφη κοπέλα μεταμορφώθηκε, με όμορφη ψυχή, με δύναμη, με ωριμότητα που θα ζήλευαν πολλοί ενήλικες...



Δύσκολο αγώνα έκανε, ξεπέρασε τον εαυτό της και στις Πανελλήνιες με γαστρεντερίτιδα και πυρετό.... μα άντεξε...



Στον κόσμο της μουσικής θέλει να μπει



Και σήμερα και αύριο δίνει τα ειδικά μαθήματα, αρμονία και τεστ ακουστικά, μαθήματα που στο σχολείο δεν διδάσκονται και όμως ζητούνται από τα παιδιά και είναι καθοριστικά!



Διονυσάκι, μη φοβηθείς, κράτα την ψυχραιμία σου, ενεργοποίησε το σπάνιο μυαλουδάκι σου και όρμα!

Να λάμψεις σου ευχόμαστε, σαν την Πανσέληνο αυτή στο Λυκαυγές!



Καλή επιτυχία! Σε Αγαπάμε!

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΟΥ ... ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ!

Εισαγώμενος και ακριβοπληρωμένος

εξ Ιταλίας

ήρθε σαν λατίνος εραστής με το καλογυαλισμένο του μαλάκι

και το βλέμμα του Ντε Νίρο,

ανέβηκε στο Πόντιουμ,

αστειεύτηκε με την καρέκλα του, που την είπε καρέκλα γυναικολόγου,

λες και ξέρει αυτός τι σημαίνει να κάθεσαι στην καρέκλα του γυναικολόγου,

μας έκανε ένα σχόλιο για τις κάκιστες εκδόσεις Kalmus,

έχωσε το αριστερό του χέρι στην τσέπη του φιρμάτου παντελονιού του,

πήρε την μπαγκέτα στο δεξί και άρχισε να ανεβοκατεβάζει το χέρι του εν είδει σολφέζ

για όλη την πρόβα!

και για την άλλη πρόβα!

και την επόμενη δεν τη χρειάστηκε...

όπως και τις δυο πρώτες που τις ακύρωσε...

και στη γενική πάλι το στείρο στυλάκι του,

στο τέλος πέταξε και ένα good Luck

και ξανασυναντηθήκαμε το βράδυ

στη συναυλία,

εμείς με τις αγωνίες μας

κι αυτός άνετος κι ωραίος!

ανεβοκατέβαζε το χεράκι του

μην πω πως καμιά φορά περίμενε να μπούμε για να το κατεβάσει...

και αυτός ο δημοσιουπαλληλίσκος μαέστρος ,

που έκανε στην Αθήνα το εξτραδάκι του

και τσέπωσε και τα ωραία μας λεφτά εν μέσω κρίσης,

ήθελε να διευθύνει Μπραμς!

Τέταρτη Συμφωνία Μπράμς!

Το Αριστούργημα!!!!

Δεν είμαι Διευθύντρια της ΚΟΑ,

ούτε Κοντσερτίνο,

ούτε καν Κορυφαία...

είμαι ένα tutti κολόβιολο, (όπως κάποτε με συμπάθεια συνάδελφος κορυφαίος μας αποκάλεσε)...

στην πρώτη ορχήστρα της Χώρας!

Μα εγώ την πονάω αυτήν την Ορχήστρα

την Αγαπάω

είναι τρόπος ζωής

είναι το δεύτερο σπίτι μου

η δεύτερη οικογένειά μου

είναι τροφή και νερό...

και μου ρχότανε να σηκωθώ να τον πλακώσω στο ξύλο

κι αυτόν και τους κορυφαίους μας,

που δεν αντέδρασαν

και τον διευθυντή μας που μας τον έφερε!

ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί στο τέλος,

γιατί όσο κι αν προσπαθούσα να χαθώ στη μουσική του Μπραμς

αυτός ήταν εκεί

να διεκπεραιώνει με τον χειρότερο τρόπο

να ασελγεί πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής.

Και μεις που έχουμε μάθει να παίζουμε με ψυχή,

που έχουμε μάθει σε μια ερωτική σχεδόν σχέση με τον μαέστρο,

να προσπαθούμε να κρατηθούμε από κάπου

για να βρούμε έμπνευση...

μα μάταια!

Και η ορχήστρα σαν το σαπιοκάραβο που παλεύει με τα κύματα

μια πάνω μια κάτω,

μια να αποσυντονίζεται,

μια να ξαναπαίρνει φόρα,

μια να φαλτσάρει και μια να συνέρχεται...

δεν ξέρω αν ήταν για γέλια ή για κλάματα,

μα όταν τελειώσαμε ήμουν οργισμένη!!!

Πού πας βρε με το χέρι στην τσέπη να διευθύνεις Μπραμς;

Αν δεν σ' άρεσε η ορχήστρα, το καπελάκι σου και δρόμο...

αλλά τα λεφτά είναι ωραία ε;

Και ποιός είσαι εσύ, που θα μας απαξιώσεις έτσι;

Εδώ ολόκληρος Plasson ήρθε φέτος και δούλεψε με σεβασμό!!!

Αλλά δεν φταις εσύ

φταίμε εμείς που ανεχόμαστε

και φταίει και το κοινό

ναι το κοινό που ζητοκραύγαζε

Ναι ζητοκραύγαζε!!!

Αλλά δεν έχουμε παιδεία,

δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το όμορφο, το καλό, από το εντυπωσιακό...

Γιατί ο κύριος ήταν καλός θεατρίνος...

Και αύριο θα έρθουν οι φίλοι μου οι μουσικοκριτικοί και θα λένε

πως ο μαέστρος ήταν τέλειος

μα η ορχήστρα δεν ακολούθησε...

και κανένας μας δεν θα βγει να υπερασπιστεί τα αυτονόητα

αφού ο άνθρωπος δεν έκανε πρόβες,

αφού έκανε το κάθε τι για να ξεχάσουμε

ό,τι κορυφαίοι μαέστροι γι' αυτήν την υπέροχη συμφωνία μας δίδαξαν!

γιατί θανάτωσε την έμπνευση

την έστησε στο ένα μέτρο και την πυροβόλησε...

γιατί όλοι θα έχουμε τη φωλιά μας λερωμένη

γιατί αφήνουμε να έρχονται τέτοιοι μαέστροι και να μας διευθύνουν!!!!

Ξωτικό μου

γιαυτό δεν ήρθα στο Ηρώδειο

γιαυτό δεν ήθελα να ζήσω από κοντά το όνειρο του El Sistema

γιατί θα έξυνε μια πληγή ήδη αιμορραγούσα...

και πώς μετά από αυτό

θα γύρναγα να κάνω πρόβα Μπραμς με το χεράκι στην τσέπη;

Με καταλαβαίνεις ξωτικό μου;

Δεν το άντεχα...

απλά

προστάτεψα τον εαυτό μου....

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ...ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;

Θέλω να ουρλιάξω,

θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω,

θέλω να κάνω ό,τι χειρότερο μπορώ

και δεν ξέρω αν τρομάζω πιότερο με τον εαυτό μου

ή με όσα συμβαίνουν γύρω μας,

χωρίς εμάς για μας...

Πού πάμε;

Πώς μας συνθλίβουν έτσι;

Το μυαλό μου τρέχει από τον διευθυντή και πρόεδρο του Ωδείου Αθηνών

στον Υπουργό Εργασίας και στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

( σκεφτείτε να μην ήταν και σοσιαλιστικό)

και από κει σε κείνον τον σοφό άνθρωπο,

που κυβέρνησε μια χώρα, που εμείς οι "πολιτισμένοι" κοιτάμε αφ' υψηλού

τον Μαχά-άτμα Γκάντι και τις σοφές κουβέντες του:

ΤΑ ΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ

1) ΠΛΟΥΤΟ ΧΩΡΙΣ ΜΟΧΘΟ

2) ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ

3) ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

4) ΓΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

5) ΕΜΠΟΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΗΘΟΣ

6) ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

7) ΛΑΤΡΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΘΥΣΙΑ

Πώς γίνεται και ο άνθρωπος, όταν παίρνει στα χέρια του εξουσία ξεχνά;

Ξεχνά το βασικότερο:

ότι είναι άνθρωπος

και ότι είναι μέρος ενός συνόλου, που κάποτε ονομάσαμε κοινωνία;

Ότι υπάρχουν αξίες,

ότι υπάρχουν ήθη

ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός;

Πώς όλοι αυτοί οι διευθυντάδες, οι υπουργοί, οι πρωθυπουργοί, οι άρχοντες

θα ζητούν από τον κόσμο πειθαρχία και σεβασμό στους νόμους,

όταν αυτοί οι ίδιοι όλα τα ποδοπατούν;

Θαρρώ, πρέπει να σβήσουμε τη λέξη σεβασμός από όλες τις γλώσσες του κόσμου

επίσης τη λέξη ισότητα

τη λέξη κοινωνία

τη λέξη ελευθερία

τη λέξη δικαιώματα

τη λέξη δημοκρατία!

Αν αυτό είναι δημοκρατία,

τότε τι είναι ολιγαρχία,

τι είναι πλουτοκρατία,

τι είναι δικτατορία,

τι είναι αναρχία;

Και δεν εννοώ την αναρχία που κάποτε δόμησαν σαν έννοια φιλόσοφοι όπως ο Ζήνων, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Μαλατέστα, ο Προυντόν και άλλοι

Εννοώ την αναρχία,

που όποιος έχει στα χέρια του κάποια μορφή εξουσίας, ότι γουστάρει κάνει

χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Ωραία κύριοι,

κόψτε μας τους μισθούς, κόψτε μας τις αποζημιώσεις,

πετάξτε μας απ΄τις δουλειές σαν τα ψόφια κουφάρια που βρωμούν,

αφήστε μας να πεινάσουμε,

αλλά τον αέρα που αναπνέουμε δεν θα μας τον κόψετε ποτέ

το μυαλό θα είναι ελεύθερο να πετά,

να σκέφτεται,

να οργανώνει

και κάποτε,

όταν συνέλθουμε από αυτό το σοκ

και όταν οι ίδιοι θα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι,

γιατί θα γίνουμε,

τότε θα έρθει η μέρα της κρίσης για όλους εσάς,

που καθίσατε σε μια καρέκλα,

πίσω από ένα γραφείο,

που κάποιοι ισχυρότεροι από σας

σας τοποθέτησαν εκεί σαν μαριονέτες,

σαν κούκλες, εκτελεστικά όργανα μεγάλων συμφερόντων

και τότε θα γίνουμε όλοι πάλι άνθρωποι!

Γιατί όσο ζούμε και αναπνέουμε και σκεφτόμαστε

θα ελπίζουμε

κι αυτό είναι η ευτυχία μας!

γιαυτό

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ...ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;*

* ο τίτλος δανεισμένος από το υπέροχο ομώνυμο βιβλίο

του Χρόνη Μίσσιου

photos by nelly

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Αγαπητοί μου φίλοι

η προηγούμενη ανάρτηση αναφερόταν στην ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και στα όσα δυσάρεστα συνέβησαν εκείνη την καταραμένη μέρα πάνω στα καράβια.

Ζητώ συγγνώμη, που δεν απάντησα στα σχόλια, μα σας ευχαριστώ όλους θερμά!

Ζητώ συγγνώμη, που δεν περνώ απ΄τα μέρη σας, μα δεν υπάρχει χρόνος.

Ούτε μυαλό!

24 ώρες το εικοσιτετράωρο είναι κολλημένο σ΄αυτό το δεύτερο σπίτι μας, που μας αφήνει απλήρωτους δέκα μήνες τώρα και που σαν τις σακούλες του Σούπερ Μάρκετ μας αδειάζει και μας πετά...

Και όλη την ημέρα τρέξιμο

ασταμάτητο τρέξιμο

για τα αυτονόητα,

που τελικά για μερικούς ή ίσως και για έναν,

δεν είναι τόσο αυτονόητα...

Αν σας ρωτήσω, τί βλέπετε στην παραπάνω εικόνα,

το πιθανότερο είναι να μου πείτε

χορτάρι, ήλιο, σκιά, μια μοναχική άσπρη πέτρα.

Αν ρωτήσετε τον κάθε εργαζόμενο στο Ωδείο Αθηνών,

θα σας πει,

μια διαχωριστική γραμμή.

Από δω είμαστε όλοι εμείς!

Από κει...

μια πέτρινη καρδιά...

Πού σκέψη για μπλογκς λοιπόν...

Εύχομαι σε όλους σας, να μη ζήσετε αυτό που ζούμε εμείς

και εύχομαι σε όλους μας, από αυτή την κρίση την γενικότερη

και από αυτά τα ανθεργατικά μέτρα

να βγει ο Άνθρωπος ισχυρότερος!

Να αναθεωρήσουμε αξίες

Να ξαναμάθουμε να αγωνιζόμαστε

Να πετάξουμε κάθε τι περιττό

και να κρατήσουμε τα απαραίτητα:

Ανθρωπιά

Συναδελφικότητα

Σεβασμό!

Καλό ξημέρωμα φίλοι μου!

Λυσίου: "Επιτάφιος τοις Κορινθίων βοηθοίς"

"Ώστε προσήκει τούτους ευδαιμονεστάτους ηγείσθαι,

οίτινες υπέρ μεγίστων και καλλίστων κινδυνεύσαντες

ούτω τον βίον ετελεύτησαν,

ουκ επιτρέψαντες περί αυτών τη τύχη

ούδ' αναμείναντες τον αυτόματον θάνατον,

αλλ' εκλεξάμενοι τον κάλλιστον"

Ήμουν οργισμένη με τον φασισμό του διευθυντή μου,

να με αφήνει απλήρωτη δέκα μήνες τώρα...

Ήμουν οργισμένη με το φασισμό του κράτους,

να μου αφαιρεί ό,τι με κόπους έφτιαξα...

Μα τώρα δεν έχω άλλη οργή, δεν έχω δάκρυα...

Ντρέπομαι, που γεννήθηκα άνθρωπος...

Πένθος!