ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ-ΠΟΣΟ ΟΜΟΙΟ ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

Όταν έναν ολόκληρο χρόνο έχεις δουλέψει αμισθί, προσφέροντας γνώση, αγάπη, μουσική, όνειρα, στόχους στους μαθητές σου, η ζωή μοιάζει σαν το φως του ήλιου, το κρυμμένο πίσω από αυτή τη γέφυρα της Αττικής Οδού.

Κοιτάς μπροστά σου, κοιτάς ψηλά και οι καρέκλες διευθυντών, υπουργών, συμβούλων, μπερδεύονται σε έναν άτακτο χορό, σαν τα καλώδια του Προαστιακού πάνω από τα κεφάλια μας

Ο ήλιος, το φως, η ελπίδα, κρέμονται από τις εισηγήσεις των υπευθύνων για το χάλι μας,

που μονίμως σκαλώνουν από γραφείο σε γραφείο, σαν τον ήλιο, που σκάλωσε εδώ πάνω στον στύλο της ΔΕΗ (πάει κι αυτή;)

κι όταν ξεμπλοκάρει

εμείς έχουμε μπει στο τούνελ της καταστροφής και τρέχουμε αγωνιωδώς!

θα προκάνουμε να ξαναδούμε το φως;