το παραμύθι των καρεκλών!

Μια φορά κι έναν καιρό ένας μεγάααλος άρχοντας κάθιζε τα γερασμένα του οπίσθια στον θρόνο του, τον οποίον φρόντιζε να ταΐζει  καλά- καλά με τα πλούσια φαγητά που του χάριζαν κάτι πλούσιες και γηραιές κυρίες

Μέχρι που ο θρόνος έγινε πολύ μεγάλος, αλλά τα γερασμένα του οπίσθια τον έβρισκαν πολύ σκληρό και σκέφτηκε πως ήταν καιρός να αποσυρθεί

Σκέφτηκε  πολύ, γιατί δεν ήθελε να υπάρξει ποτέ κανείς καλύτερός του και έτσι αποφάσισε να τον τεμαχίσει στα δυο μοιράζοντάς τον στους δυο καλύτερους γιους του

Όπως βέβαια γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ένας εκ των δυο διαδόχων πριόνισε τον θρόνο του δευτέρου σκεπτόμενος πολύ σωστά ότι η εξουσία δεν μοιράζεται στα δυο...

Για πολλά χρόνια μάζευε γύρω του κόσμο και καμαρωτός απολάμβανε την κυριαρχία του

Δεν σηκωνόταν ποτέ από τον θρόνο του μέχρι που αυτός άρχισε να φθείρεται

Προσπαθούσε να δει αν υπάρχει κάπου μακρυά ένα φως

αλλά όντας εγωιστής και απερίσκεπτος έβλεπε την καρέκλα του σαν πολυθρόνα και το χειρότερο δεν έβλεπε πως είναι φθαρμένη από το πολύ κλωθογύρισμα  των οπισθίων

Άρχισε να βλέπει τριγύρω του σκιές, φανταστικούς εχθρούς δηλαδή

μα δεν μπορούσε να καταλάβει ότι με το πολύ τρίψε - τρίψε των οπισθίων πάνω στον θρόνο του, τον είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού

και δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι ο τρόπος που συμπεριφερόταν στον θρόνο του είχε μετατρέψει το βασίλειό του σε ένα πολυτελές wc

Μέχρι που έπεσε μέσα στη γούρνα του βόθρου και πνίγηκε αφήνοντας το θρόνο του άδειο...

προς μεγάλη αγαλλίαση των υπηκόων του 

ΥΓ: γιαυτό λατρεύω τις άδειες καρέκλες...

photos by nelly