Τι γίνεται όταν το λεωφορείο που μεταφέρει μια ορχήστρα για την περιοδεία της χαλάσει;
Και όταν το κοντσερτίνο σπάσει το χέρι του κατά την μετακίνηση δηλ. εν ώρα υπηρεσίας;
Και όταν σπάσει και ένα τσέλο κατά την διάρκεια της ίδιας υπηρεσίας;
Και όταν ο μουσικός είναι μεν άρρωστος, δίνει όμως το παρόν στη σκηνή, διότι το καθήκον το επιβάλλει;
Ψιλά γράμματα πιθανόν για όλους εσάς, η τρομερή πραγματικότητα όμως για τους μουσικούς των ορχηστρών μας
Δείτε εδώ την βάρβαρη καθημερινότητα της ΚΟΑ...(κάντε κλικ)
5 σχόλια:
Καταλαβαίνω..
Ωωωχ
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συχνά μια κουβέντα που'λεγε η μάννα μου
"Ώσπου να πείς δόξασει ο Θεός πάλι Παναγία βόηθα "........
Παρόλα αυτά είναι ένα επάγγελμα που δεν το μετάννοιωσε κανείς ;-)
Μου λείπεις λέωωωωωω
πολύυυυυ !!!
The show must go on!
Όσο για την τελευταία φράση της ανάρτησης στην οποία παραπέμπεις, θα πω κάτι κοινότοπο, αλλά λίαν ταιριαστό για την περίσταση: "Όταν ο Θεός έβρεχε μυαλά, αυτοί κρατούσαν ομπρέλες!
Ποτέ μα ποτέ δεν θα τολμούσα να ξεστομίσω μια τέτοια κουβέντα... όταν "Σας" βλέπω να παίζετε, με πιάνει δέος!
Μας λείπεις Νέλλη μου... το ξέρεις;
ΑΦιλάκια μέσα από τη καρδιά μου!
Θυμάμαι ο πρώτος μου δάσκαλος που μου έλεγε πως από το ένα στενό περνούσε η κηδεία του αδελφού του και από το άλλο εκείνος που έπαιζε με την πάντα.
Ποτέ δεν θυμάμαι ο μουσικός και η μουσική να είχε την εκτίμηση του κρατικού μηχανισμού. Όπως και οι περισσότερες τέχνες. Δυστυχώς!
Σιδερένιοι όλοι οι μουσικοί σας!
Νέλλη θα το επαναλάβω και εγώ αλλά νομίζω πως ξέρεις, πόσο μας λείπεις..
Δημοσίευση σχολίου