ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΕΣΗΜΕΡΗΣ

Μόλις είχα γεννήσει τη μικρή Νεφέλη. Θάταν περίπου 3-4 μηνών.
Μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο και η φωνή του Νίκου του Γκίνη, γνωστού απ' τις βραδιές που κάναμε στο RODEO με την ΜΟΥΣΥΝΚΑ ή χωρίς αυτήν, με βγάζει από την nirvana της νεαρής μαμάς και με επαναφέρει στον κόσμο της μουσικής.
Είμαστε εδώ, μου λέει, με τον Σταμάτη τον Μεσημέρη, ξέρεις, αυτόν που έγραψε το "Ελλάς" του Παπακωνσταντίνου - έχει φτιάξει ένα ροκ γκρουπ και θέλει να κάνει και ένα ακουστικό και ψάχνει για βιολί. Είσαι;
Σιγή για λίγο να σκεφτώ.
Μόλις την προηγούμενη βραδιά χάζευα ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση για την βία στα γήπεδα, που είχε σαν επένδυση το "Ελλάς" με την φωνή του Παπακωνσταντίνου του Βασίλη και είχα πάθει πλάκα με τον στίχο! Είχα μάλιστα πάρει τηλέφωνο στην δουλειά τον Γιάννη, τον σύντροφό μου, που ήξερε τα πάντα για την ελληνική δισκογραφία να ακούσει το κομμάτι και να μου δώσει πληροφορίες!
Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη, είπα ναι και βρέθηκα στο σπίτι του Σταμάτη στο Ηράκλειο. Ενθουσιάστηκα. Το τί ακολούθησε, είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω.
Ολονύκτιες πρόβες για να μην έχω πρόβλημα με το μωρό και γω να παίζω, να παίζω, να παίζω βιολί ασταμάτητα. Σε μια τέτοια πρόβα μου λέει ο Σταμάτης, οτι είναι στο στούντιο με το συγκρότημά του και αν θα ήθελα να περάσω καμμιά βόλτα, όπερ και έγινε. Ηχογραφούσαν "βραδυνές περιπολίες".
Μου λέει "θες να παίξεις βιολί;" Και γω δειλά-δειλά βγάζω το όργανο και αρχίζω να παίζω κάτι σε πεντατονικά. Ενθουσιασμός στο γκρούπ, αλλά η ανασφάλεια των πολυετών κλασσικών σπουδών μου, δεν με άφησε να το χαρώ. Του λέω "άστο να το κοιττάξω λίγο σπίτι" και αυτός μου απαντάει, "αν είναι έτσι κάνε αν θες ακόμη δυο κομμάτια".
Έτσι, πάω σπίτι, βγάζω το βιολί αμέσως και ντύνω τα τρία κομμάτια του "Μεθάω" με βιολί: τις " Βραδυνές Περιπολίες", τα "Βήματα" και το "Βρέχει".
Αυτό ήταν και το βάπτισμά μου στο γκρούπ. Ήμουν πλέον μια "Ρωγμή" μαζί με τον Μίλτο,
τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Νίκο και τον Νίκο!!!! Όσο δε για τη μικρή Νεφέλη μας, έγινε η στάρ των βιντεοκλίπ μας!
Έμεινα στις "Ρωγμές" αρκετό καιρό, πλέον το βιολί έμπαινε σε όλα τα κομμάτια, ένα φεγγάρι έπαιζα και πλήκτρα , έκανα και φωνητικά και αισίως φτάσαμε στον δεύτερο δίσκο, την "Απόδραση".
Το διάστημα που έμεινα κοντά στον Σταμάτη και τις Ρωγμές ήταν ομολογώ από τις πιό δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Έκανα το μεγάλο άλμα στον αυτοσχεδιασμό, μπήκα στους δρόμους της ροκ, κάναμε περιοδεία σε όλη την Έλλάδα, υπέροχα δημιουργικές πρόβες ατελείωτες ώρες, συναυλίες γεμάτες ζωή, κοινό φανατικό, συζητήσεις και προβληματισμοί για όλα τα θέματα που μας έκαιγαν, μαζί μας και ο Γιάννης, ο σύντροφός μου, πολύτιμος βοηθός σε όλα και υπέροχος ακροατής και η μικρή Νεφέλη, που είχε γίνει πλέον η μασκότ μας.
Μέχρι που κάποια στιγμή οι οικογενειακές υποχρεώσεις και η μόνιμή μου δουλειά με ανάγκασαν να αποχωρήσω από το γκρούπ.
Ο Σταμάτης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ευφιής και χαρισματικός, βαθειά προβληματισμένος για τη ζωή, αλλά και γεμάτος ζωντάνια, όρεξη για δουλειά και απίστευτη ενέργεια.
Πέρασαν τα χρόνια, μιλούσαμε που και που στο τηλέφωνο, ύστερα χαθήκαμε και μόλις πέρυσι ξαναβρεθήκαμε τυχαία σε μια συναυλία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, όλα ζωντάνεψαν. Και τότε μιλήσαμε για την πιθανότητα μιας νέας συνεργασίας....

Αλλά δεν ήξερα και ο άτιμος χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα και δεν προλάβαμε Σταμάτη...
Δεν προλάβαμε...
Νάχεις καλό ταξίδι εκεί που πας και να δεις, που το άστρο σου θα μείνει φωτεινό.
Κρίμα, δεν πρόλαβα να σου φέρω και την Νεφέλη να την ακούσεις να τραγουδά και να παίζει. Να παίζει μουσική, όπως τότε, στο πάτωμα του γραφείου σου, 5-6 μηνών μωράκι τότε,
19χρονη κοπέλλα τώρα.
Κι ακόμη τραγουδάει "Βήματα στα βήματα"

".....Γιαυτό και γω απόψε θα στο πω
τα βήματα που περιμένω καιρό
είναι τα βήματα ενός κόσμου
που φεύγει μακρυά μου,
μονάχος θα χαθώ...."