ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ @ ΜΕΤΡΟ

Τη γνώρισα πριν μερικά χρόνια στο Ωδείο.

Σπούδαζε τραγούδι. Μιλήσαμε για τη ζωή της, τις σπουδές της, τα όνειρά της.

Ένα κορίτσι με συγκροτημένη προσωπικότητα, δυναμικό και συνάμα τυχερό, όπως έλεγε η ίδια για τον εαυτό της. Μια συνέντευξη στο Δίφωνο πριν τρία περίπου χρόνια ήρθε να επικυρώσει με τον καλύτερο τρόπο, την άποψή μου γι αυτήν.

Γρήγορα έγινε ντόρος γύρω απ΄το όνομά της. Μια φυσική και αθέλητη άμυνα, που αναπτύσσει ο οργανισμός μου για τα ονόματα, δεν με άφησε να την δω ζωντανά.

Μέχρι χθες, που λόγω ενός φίλου μουσικού που παίζει μαζί της βρεθήκαμε στο Μετρό, μπορώ να πω αρνητικά προκατειλημμένοι...

Όμως η παρουσία της, η φωνή της, οι απίστευτες ερμηνευτικές της δυνατότητες σε ό,τι κι αν τραγουδάει μας συνεπήραν κι ας μην είναι αυτή η μουσική, που συνηθίζουμε να ακούμε. Έβλεπα στη σκηνή μια σταρ με όμορφη φωνή, εξαιρετικών δυνατοτήτων, μια γλυκειά και δυναμική προσωπικότητα, που ξέρει να στηθεί και να κινηθεί στη σκηνή, που επικοινωνεί και ξεσηκώνει το κοινό της!!! Μαζί της μια πολύ καλή μπάντα, δεμένη με ωραίο, συμπαγή ήχο!

Και ευτυχώς που ήταν έτσι, γιατί αλλιώς θα τα είχαμε μαζέψει και θα είχαμε φύγει λόγω της απαράδεκτης κατάστασης του "μαγαζιού"...

Πολλά φάουλ για το Μετρό, που αλλιώς ξεκίνησε κάποτε και αλλιώς έχει καταλήξει.

Πρώτο φάουλ: 35 ευρώ ελάχιστη κατανάλωση κατ' άτομο, αν καθήσεις σε τραπέζι, απίστευτα υψηλή τιμή για ό,τι προσφέρει και για το κοινό στο οποίο απευθύνεται και μάλιστα σε εποχή λιτότητας και κρίσης.

15 ευρώ είσοδος και τα υπόλοιπα 20 πρέπει υποχρεωτικά να καταναλωθούν σε ποτά, ας είναι και ένας απλός χυμός αμίτα για κάποιον σαν και μένα, που τη συγκεκριμένη μέρα δεν μπορούσα να πιω κάτι άλλο.

Φάουλ δεύτερο: Καρέκλες ξύλινες, άβολες, με γυρισμένη την πλάτη στη σκηνή, να στραβολαιμιάζεις για να δεις και να είσαι αγκαλιά με τον διπλανό σου, του γειτονικού τραπεζιού.

Φάουλ τρίτο, το ποτό σερβίρεται ξεροσφύρι! Όχι μόνο δεν έχει συνοδευτικά ξηρούς καρπούς ή φρούτα ή καροτάκια ή οτιδήποτε, αλλά δεν συνοδεύεται ούτε από μια χαρτοπετσέτα!!!

Φάουλ τέταρτο, η απόδειξη έγραφε το μισό ποσό και μόνο όταν το ζητήσαμε μας έφεραν και μια δεύτερη με το υπόλοιπο ποσό.

Φάουλ πέμπτο: Απαγορεύεται το κάπνισμα, αλλά όλοι καπνίζουν και μάλιστα χωρίς τασάκια, οπότε ο καθένας σβήνει το τσιγάρο του όπου βρει: Στο πάτωμα, στο ποτήρι με το νερό, στο κηροπήγιο, σε χαρτοπετσέτα, γεγονός που όχι μόνο δημιουργεί μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα για τους μη καπνιστές, που στο φινάλε οφείλουμε να σεβαστούμε, όχι μόνο προκαλεί απίστευτη βρώμα, αλλά γίνεται και επικίνδυνο, αφού ο καθένας πετάει το τσιγάρο του όπου βρει!!!

Φάουλ έκτο και μάλλον σοβαρότερο: Τι γίνεται με τις εξόδους κινδύνου; Η πόρτα που έλεγε έξοδος και ήταν μάλλον η έξοδος κινδύνου είχε από έξω παρκαρισμένα ένα κάρο μηχανάκια!!!

Είναι κρίμα, που οι μουσικές σκηνές ακολουθούν την νοοτροπία σκυλάδικου και στιβάζουν τον κόσμο σαν τα πρόβατα στο μαντρί...

Φταίμε όμως και μεις που συντηρούμε την κατάσταση αυτή.

Αν γίνουμε πιο απαιτητικοί σαν πελάτες, αν πάψουμε να πηγαίνουμε όπου δεν μας ικανοποιεί η αντιμετώπιση και ο χώρος, αν βάλουμε ένα χ όπου είναι ακριβές τιμές, δεν θα αναγκαστούν οι επιχειρηματίες - μαγαζάτορες να συμμορφωθούν και να μας σεβαστούν;

Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό διαγράφω και έναν χώρο.

Ο πρώτος ήταν το Gagarin, όπου πριν μερικά χρόνια πήγαμε, αλλά ΔΕΝ είδαμε τους Archive, μείναμε εκεί στριμωγμένοι πίσω από πλάτες, να μην μπορούμε να πάμε ούτε τουαλέτα και να παρακαλούμε να τελειώσει χωρίς να συμβεί κάτι απρόοπτο γιατί τότε θα αφήναμε όλοι εκεί τα κοκαλάκια μας.

Ο δεύτερος ήταν το Γυάλινο ( αν και αναγκάστηκα να ξαναπάω λόγω κόρης στη μικρή σκηνή), όπου με το ένα πόδι πάνω στ' άλλο λόγω έλλειψης χώρου για να έχω και τα δυο στο πάτωμα και τον σερβιτόρο να με σφαλιαρίζει κάθε φορά που έπρεπε να περάσει, άθελά του βέβαια και με αγνώστους να μοιράζονται το τραπεζάκι μαζί μας, προσπαθήσαμε να διασκεδάσουμε με τον αγαπημένο μας Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά ήταν ομολογουμένως μια τραυματική εμπειρία...

Αυτά περι σκηνών, τα είπα και ξεθύμανα, ας μείνουμε στην όμορφη παρουσία της Νατάσσας Μποφίλιου κι ας της ευχηθούμε να έχει μια όμορφη καριέρα, γιατί την αξίζει!!!