ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ...ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;

Θέλω να ουρλιάξω,

θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω,

θέλω να κάνω ό,τι χειρότερο μπορώ

και δεν ξέρω αν τρομάζω πιότερο με τον εαυτό μου

ή με όσα συμβαίνουν γύρω μας,

χωρίς εμάς για μας...

Πού πάμε;

Πώς μας συνθλίβουν έτσι;

Το μυαλό μου τρέχει από τον διευθυντή και πρόεδρο του Ωδείου Αθηνών

στον Υπουργό Εργασίας και στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

( σκεφτείτε να μην ήταν και σοσιαλιστικό)

και από κει σε κείνον τον σοφό άνθρωπο,

που κυβέρνησε μια χώρα, που εμείς οι "πολιτισμένοι" κοιτάμε αφ' υψηλού

τον Μαχά-άτμα Γκάντι και τις σοφές κουβέντες του:

ΤΑ ΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ

1) ΠΛΟΥΤΟ ΧΩΡΙΣ ΜΟΧΘΟ

2) ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ

3) ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

4) ΓΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

5) ΕΜΠΟΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΗΘΟΣ

6) ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

7) ΛΑΤΡΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΘΥΣΙΑ

Πώς γίνεται και ο άνθρωπος, όταν παίρνει στα χέρια του εξουσία ξεχνά;

Ξεχνά το βασικότερο:

ότι είναι άνθρωπος

και ότι είναι μέρος ενός συνόλου, που κάποτε ονομάσαμε κοινωνία;

Ότι υπάρχουν αξίες,

ότι υπάρχουν ήθη

ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός;

Πώς όλοι αυτοί οι διευθυντάδες, οι υπουργοί, οι πρωθυπουργοί, οι άρχοντες

θα ζητούν από τον κόσμο πειθαρχία και σεβασμό στους νόμους,

όταν αυτοί οι ίδιοι όλα τα ποδοπατούν;

Θαρρώ, πρέπει να σβήσουμε τη λέξη σεβασμός από όλες τις γλώσσες του κόσμου

επίσης τη λέξη ισότητα

τη λέξη κοινωνία

τη λέξη ελευθερία

τη λέξη δικαιώματα

τη λέξη δημοκρατία!

Αν αυτό είναι δημοκρατία,

τότε τι είναι ολιγαρχία,

τι είναι πλουτοκρατία,

τι είναι δικτατορία,

τι είναι αναρχία;

Και δεν εννοώ την αναρχία που κάποτε δόμησαν σαν έννοια φιλόσοφοι όπως ο Ζήνων, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Μαλατέστα, ο Προυντόν και άλλοι

Εννοώ την αναρχία,

που όποιος έχει στα χέρια του κάποια μορφή εξουσίας, ότι γουστάρει κάνει

χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Ωραία κύριοι,

κόψτε μας τους μισθούς, κόψτε μας τις αποζημιώσεις,

πετάξτε μας απ΄τις δουλειές σαν τα ψόφια κουφάρια που βρωμούν,

αφήστε μας να πεινάσουμε,

αλλά τον αέρα που αναπνέουμε δεν θα μας τον κόψετε ποτέ

το μυαλό θα είναι ελεύθερο να πετά,

να σκέφτεται,

να οργανώνει

και κάποτε,

όταν συνέλθουμε από αυτό το σοκ

και όταν οι ίδιοι θα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι,

γιατί θα γίνουμε,

τότε θα έρθει η μέρα της κρίσης για όλους εσάς,

που καθίσατε σε μια καρέκλα,

πίσω από ένα γραφείο,

που κάποιοι ισχυρότεροι από σας

σας τοποθέτησαν εκεί σαν μαριονέτες,

σαν κούκλες, εκτελεστικά όργανα μεγάλων συμφερόντων

και τότε θα γίνουμε όλοι πάλι άνθρωποι!

Γιατί όσο ζούμε και αναπνέουμε και σκεφτόμαστε

θα ελπίζουμε

κι αυτό είναι η ευτυχία μας!

γιαυτό

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ...ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;*

* ο τίτλος δανεισμένος από το υπέροχο ομώνυμο βιβλίο

του Χρόνη Μίσσιου

photos by nelly