Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΟΥ ... ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ!

Εισαγώμενος και ακριβοπληρωμένος

εξ Ιταλίας

ήρθε σαν λατίνος εραστής με το καλογυαλισμένο του μαλάκι

και το βλέμμα του Ντε Νίρο,

ανέβηκε στο Πόντιουμ,

αστειεύτηκε με την καρέκλα του, που την είπε καρέκλα γυναικολόγου,

λες και ξέρει αυτός τι σημαίνει να κάθεσαι στην καρέκλα του γυναικολόγου,

μας έκανε ένα σχόλιο για τις κάκιστες εκδόσεις Kalmus,

έχωσε το αριστερό του χέρι στην τσέπη του φιρμάτου παντελονιού του,

πήρε την μπαγκέτα στο δεξί και άρχισε να ανεβοκατεβάζει το χέρι του εν είδει σολφέζ

για όλη την πρόβα!

και για την άλλη πρόβα!

και την επόμενη δεν τη χρειάστηκε...

όπως και τις δυο πρώτες που τις ακύρωσε...

και στη γενική πάλι το στείρο στυλάκι του,

στο τέλος πέταξε και ένα good Luck

και ξανασυναντηθήκαμε το βράδυ

στη συναυλία,

εμείς με τις αγωνίες μας

κι αυτός άνετος κι ωραίος!

ανεβοκατέβαζε το χεράκι του

μην πω πως καμιά φορά περίμενε να μπούμε για να το κατεβάσει...

και αυτός ο δημοσιουπαλληλίσκος μαέστρος ,

που έκανε στην Αθήνα το εξτραδάκι του

και τσέπωσε και τα ωραία μας λεφτά εν μέσω κρίσης,

ήθελε να διευθύνει Μπραμς!

Τέταρτη Συμφωνία Μπράμς!

Το Αριστούργημα!!!!

Δεν είμαι Διευθύντρια της ΚΟΑ,

ούτε Κοντσερτίνο,

ούτε καν Κορυφαία...

είμαι ένα tutti κολόβιολο, (όπως κάποτε με συμπάθεια συνάδελφος κορυφαίος μας αποκάλεσε)...

στην πρώτη ορχήστρα της Χώρας!

Μα εγώ την πονάω αυτήν την Ορχήστρα

την Αγαπάω

είναι τρόπος ζωής

είναι το δεύτερο σπίτι μου

η δεύτερη οικογένειά μου

είναι τροφή και νερό...

και μου ρχότανε να σηκωθώ να τον πλακώσω στο ξύλο

κι αυτόν και τους κορυφαίους μας,

που δεν αντέδρασαν

και τον διευθυντή μας που μας τον έφερε!

ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί στο τέλος,

γιατί όσο κι αν προσπαθούσα να χαθώ στη μουσική του Μπραμς

αυτός ήταν εκεί

να διεκπεραιώνει με τον χειρότερο τρόπο

να ασελγεί πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής.

Και μεις που έχουμε μάθει να παίζουμε με ψυχή,

που έχουμε μάθει σε μια ερωτική σχεδόν σχέση με τον μαέστρο,

να προσπαθούμε να κρατηθούμε από κάπου

για να βρούμε έμπνευση...

μα μάταια!

Και η ορχήστρα σαν το σαπιοκάραβο που παλεύει με τα κύματα

μια πάνω μια κάτω,

μια να αποσυντονίζεται,

μια να ξαναπαίρνει φόρα,

μια να φαλτσάρει και μια να συνέρχεται...

δεν ξέρω αν ήταν για γέλια ή για κλάματα,

μα όταν τελειώσαμε ήμουν οργισμένη!!!

Πού πας βρε με το χέρι στην τσέπη να διευθύνεις Μπραμς;

Αν δεν σ' άρεσε η ορχήστρα, το καπελάκι σου και δρόμο...

αλλά τα λεφτά είναι ωραία ε;

Και ποιός είσαι εσύ, που θα μας απαξιώσεις έτσι;

Εδώ ολόκληρος Plasson ήρθε φέτος και δούλεψε με σεβασμό!!!

Αλλά δεν φταις εσύ

φταίμε εμείς που ανεχόμαστε

και φταίει και το κοινό

ναι το κοινό που ζητοκραύγαζε

Ναι ζητοκραύγαζε!!!

Αλλά δεν έχουμε παιδεία,

δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το όμορφο, το καλό, από το εντυπωσιακό...

Γιατί ο κύριος ήταν καλός θεατρίνος...

Και αύριο θα έρθουν οι φίλοι μου οι μουσικοκριτικοί και θα λένε

πως ο μαέστρος ήταν τέλειος

μα η ορχήστρα δεν ακολούθησε...

και κανένας μας δεν θα βγει να υπερασπιστεί τα αυτονόητα

αφού ο άνθρωπος δεν έκανε πρόβες,

αφού έκανε το κάθε τι για να ξεχάσουμε

ό,τι κορυφαίοι μαέστροι γι' αυτήν την υπέροχη συμφωνία μας δίδαξαν!

γιατί θανάτωσε την έμπνευση

την έστησε στο ένα μέτρο και την πυροβόλησε...

γιατί όλοι θα έχουμε τη φωλιά μας λερωμένη

γιατί αφήνουμε να έρχονται τέτοιοι μαέστροι και να μας διευθύνουν!!!!

Ξωτικό μου

γιαυτό δεν ήρθα στο Ηρώδειο

γιαυτό δεν ήθελα να ζήσω από κοντά το όνειρο του El Sistema

γιατί θα έξυνε μια πληγή ήδη αιμορραγούσα...

και πώς μετά από αυτό

θα γύρναγα να κάνω πρόβα Μπραμς με το χεράκι στην τσέπη;

Με καταλαβαίνεις ξωτικό μου;

Δεν το άντεχα...

απλά

προστάτεψα τον εαυτό μου....