ΕΠΙΤΑΓΗ!

Κάποτε οι άνθρωποι αντάλλασσαν μεταξύ τους προϊόντα,

μέχρι που εφευρέθηκε η εργασία...

Τι είναι η εργασία;

Προσφορά υπηρεσιών αντιστοιχούντων κάποτε σε ποσότητες αγαθών-προϊόντων, σήμερα σε κάποιο χρηματικό ποσό, το οποίο κάποτε καθοριζόταν αυθαίρετα, μέχρι που ήρθαν οι νόμοι και καθόρισαν για ίδια προσφερόμενη εργασία ίση αμοιβή...

Έχουμε σκεφτεί αλήθεια, πόσες φορές μέχρι σήμερα έχει αυτό κατααστρατηγηθεί;

Δυό εργαζόμενοι προσφέρουν την ίδια εργασία, αλλά ο ένας είναι έκτακτος και ο άλλος μόνιμος, ή ο ένας ωρομίσθιος και ο άλλος συμβασιούχος και φυσικά παίρνουν εντελώς διαφορετικές αμοιβές

Τα τελευταία όμως χρόνια και μια τρίτη κατηγορία έκανε την εμφάνισή της, αυτή των εργαζομένων που δεν αμοίβονται!!!

Που εργοδότες εκμεταλλεύονται το προϊόν της εργασίας, αλλά χωρίς καταβολή αμοιβής, με μόνη δικαιολογία οτι δεν έχουν να πληρώσουν...

Και οι εργαζόμενοι καθίστανται όμηροι ενός καθεστώτος χωρίς στην ουσία δυνατότητα αντίδρασης

Συνεχίζουν να εργάζονται από σεβασμό ή από αγάπη προς το αντικείμενο, ή από φόβο ή από ανάγκη περιμένοντας πότε ο εργοδότης θα δεήσει να βάλει το χέρι στην τσέπη

Έτσι χιλιάδες εργαζόμενοι υπομένουν και υποφέρουν και ελπίζουν, την ίδια στιγμή που οι εργοδότες εκμεταλλευόμενοι την "κρίση", αυτό το δικό τους δημιούργημα, απαντούν πολύ απλά "δεν έχω"

Έτσι και οι εργαζόμενοι στο Ωδείο Αθηνών χρόνια τώρα βιώνουν την κρίση, πολύ πριν αυτή πατήσει το πόδι της στην Ελλάδα

Εργαζόμενοι, όμηροι μιας εργασίας που αγαπούν, μιας εργασίας που θεωρούν λειτούργημα, αλλά και όμηροι συναισθημάτων όπως ό φόβος, η αγωνία, η ατολμία. Ακριβώς ό,τι ισχυροποιεί ένα "αφεντικό"!

Μέσα σε αυτό το κλίμα κάποιοι τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι

Να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει

Να ξεχωρίσουν το συναίσθημα από την ανάγκη,

την υποχρέωση από την κοροϊδία,

το σεβασμό από την εκμετάλλευση...

Γιατί το να διεκδικείς το αυτονόητο, που είναι η αμοιβή σου για την εργασία που με φιλότιμο, με αγάπη, με σαβασμό, με κόπο έχεις προσφέρει, δεν είναι ντροπή, δεν είναι θράσος, δεν είναι κακό, δεν είναι επιλήψιμο...

Αντιθέτως είναι αξιοπρέπεια!

Σήμερα λοιπόν είναι η μέρα μιας μικρής δικαίωσης, γιατί χάρη στην ελληνική διακαιοσύνη, που στέκεται ακόμη στο πλευρό του εργαζόμενου, 10 εργαζόμενοι κατάφεραν με ασφαλιστικά μέτρα να πάρουν κάποιους από τους μισθούς που τους ανήκουν.

Γιατί ούτε μια μέρα δεν σταμάτησαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτό το ίδρυμα που τόσο πληγώνει, στοχοποιεί, υποβιβάζει...





Δεν έχει σημασία που δεν είναι όλοι οι μισθοί, γιατί εν τω μεταξύ έξι μήνες πέρασαν από την ημέρα της δίκης, για τους οποίους ούτε ένα ευρώ δεν έχει δοθεί επίσης...

Έχει σημασία που κράτησαν την αξιοπρέπειά τους και το κεφάλι ψηλά, που το δικαστήριο τους δικαίωσε και που σήμερα πήραν στα χέρια τους επιτέλους μια επιταγή.

Έχει σημασία, γιατί η εργοδοσία επιτέλους θα καταλάβει οτι κάποιοι δεν φοβούνται. Το δίκιο είναι με το μέρος τους.

Έχει σημασία, γιατί οι συνάδελφοι, που δεν τόλμησαν και παραμένουν απλήρωτοι, θα καταλάβουν ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόπο και χωρίς τόλμη.

Έχει σημασία, γιατί τώρα οι εργαζόμενοι έμαθαν τον δρόμο και δεν θα ξαναχαθούν σε ψέμματα και υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα.

Έχει σημασία, γιατί στο φινάλε το Ωδείο είναι οι άνθρωποί του, οι εργαζόμενοι, οι δάσκαλοι για τους οποίους το προτιμούν οι σπουδαστές!