Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΡΣ ΡΟΥΤΙΜΑΝ

.............................

Για την ένταξή μου στο δυναμικό της Κρατικής  Ορχήστρας Αθηνών  και την είσοδό μου στον Παράδεισο έχω γράψει και άλλη φορά.
Ένας από αυτούς, που με το μαγικό τους παίξιμο άνοιξαν για μένα τις πύλες του παραδείσου και με ώθησαν να δω το εκτυφλωτικό φως της μουσικής, να νιώσω την μαγεία των ήχων,
ήταν το πρώτο φλάουτο της ΚΟΑ τότε,

ό Ούρς Ρούτιμαν!

Ένας εξαιρετικός Ελβετός μουσικός, ένας γοητευτικότατος άνθρωπος που είχε κληθεί στην Ελλάδα για να δημιουργήσει σχολή φλάουτου.

Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνα τα χρόνια;
Την κάθε του νότα που έσταζε βάλσαμο στην ψυχή, την αγωνία μου να διακτινιστώ στη Λέσχη του Δίσκου μετά την πρόβα για να αγοράσω, ό,τι είχαμε προβάρει μόλις, τα εικοσάλεπτα διαλείμματα στη γωνία της στοάς στην οδό Αμερικής με τον Ουρς και άλλους συναδέλφους πάνω από ένα γρήγορο εσπρεσάκι να με εισάγουν στα δρώμενα της ορχήστρας,  την αφοπλιστική του απλότητα με την οποία αντιμετώπιζε τα πράγματα, τις συζητήσεις μας για μηχανές (αμετανόητος αναβάτης και αυτός διτρόχου), τις  συζητήσεις μας για την Ζυρίχη, αργότερα τις κοινές ανησυχίες για το μέλλον του Ωδείου Αθηνών;

Ότι και να θυμηθώ, όλα σήμερα με πληγώνουν...

Γιατί ο Ούρς έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφού η καρδιά του τον πρόδωσε...

Έφυγε αφήνοντάς μας με αναμνήσεις και με μια φλόγα στη δική μας καρδιά,
ένα καντηλάκι που θα μένει πάντοτε αναμμένο να μας θυμίζει,
ό,τι όλα αυτά τα χρόνια μας χάρισε με την τέχνη του, το χαμόγελό του, την ευγένειά της ψυχής του...

Καλό ταξίδι Ουρς...
   
 

7 σχόλια:

Margo είπε...

Έχεις αναφέρει γι αυτόν νομίζω.. πολύ λυπάμαι....

Καλό του ταξίδι!

KitsosMitsos είπε...

Μένει πίσω το έργο, είναι σημαντικό κομμάτι.

Roadartist είπε...

Σημαντικό που υπήρξε. Να σκέφτεστε πόσο τυχεροί είστε που γνωρίσατε τέτοιους ανθρώπους και βρεθήκατε ανάμεσα τους, που μπόρεσαν να σας μεταλαμπαδεύσουν αυτή τη ματιά, αυτό το πάθος και τη φλόγα την άσβηστη για ζωή και δημιουργία. Τέτοιοι άνθρωποι δεν σβήνουν ποτέ. Καλό του ταξίδι στα αστέρια.

kariatida62 είπε...

Δεν τον ήξερα..
Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!

Άιναφετς είπε...

Δεν τον ξέρω, αλλά θα μάθω γι αυτόν και για το έργο του...σίγουρα δε θα ξεχαστεί.
Καλή δύναμη σε όσους μένουν πίσω...

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Τέτοιοι άνθρωποι αφήνουν όχι μία, αλλά πολλές σκυτάλες πίσω τους και κάποιοι άξιοι φίλοι και μαθητές τους δεν τις αφήνουν να πέσουν κάτω...
Καλή συνέχεια!
Με μια αγκαλιά

Poet είπε...

Ξέρω πολύ καλά πόσο μάταια είναι τα λόγια όταν χάνεται ένας άνθρωπος, και μάλιστα ένας τέτοιος άνθρωπος. Πιστεύω ότι θα τον θυμάσαι ευεργετικά, ίσως λυτρωτικά, όπως ακριβώς το βλέπω στην ανάρτησή σου, Νέλλη μου. Ως ένα φως της μνήμης.