ΟΥΡΣ ΡΟΥΤΙΜΑΝ

.............................

Για την ένταξή μου στο δυναμικό της Κρατικής  Ορχήστρας Αθηνών  και την είσοδό μου στον Παράδεισο έχω γράψει και άλλη φορά.

Ένας από αυτούς, που με το μαγικό τους παίξιμο άνοιξαν για μένα τις πύλες του παραδείσου και με ώθησαν να δω το εκτυφλωτικό φως της μουσικής, να νιώσω την μαγεία των ήχων,
ήταν το πρώτο φλάουτο της ΚΟΑ τότε,

ό Ούρς Ρούτιμαν!

Ένας εξαιρετικός Ελβετός μουσικός, ένας γοητευτικότατος άνθρωπος που είχε κληθεί στην Ελλάδα για να δημιουργήσει σχολή φλάουτου.

Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνα τα χρόνια;
Την κάθε του νότα που έσταζε βάλσαμο στην ψυχή, την αγωνία μου να διακτινιστώ στη Λέσχη του Δίσκου μετά την πρόβα για να αγοράσω, ό,τι είχαμε προβάρει μόλις, τα εικοσάλεπτα διαλείμματα στη γωνία της στοάς στην οδό Αμερικής με τον Ουρς και άλλους συναδέλφους πάνω από ένα γρήγορο εσπρεσάκι να με εισάγουν στα δρώμενα της ορχήστρας,  την αφοπλιστική του απλότητα με την οποία αντιμετώπιζε τα πράγματα, τις συζητήσεις μας για μηχανές (αμετανόητος αναβάτης και αυτός διτρόχου), τις  συζητήσεις μας για την Ζυρίχη, αργότερα τις κοινές ανησυχίες για το μέλλον του Ωδείου Αθηνών;

Ότι και να θυμηθώ, όλα σήμερα με πληγώνουν...

Γιατί ο Ούρς έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφού η καρδιά του τον πρόδωσε...

Έφυγε αφήνοντάς μας με αναμνήσεις και με μια φλόγα στη δική μας καρδιά,
ένα καντηλάκι που θα μένει πάντοτε αναμμένο να μας θυμίζει,
ό,τι όλα αυτά τα χρόνια μας χάρισε με την τέχνη του, το χαμόγελό του, την ευγένειά της ψυχής του...

Καλό ταξίδι Ουρς...