όταν τον Νοέμβρη του 2009 ανέβαζα ανάρτηση για τους απολυμένους του Ωδείου Αθηνών ο Γκιώνης μου έστειλε την δική του αδελφή ανάρτηση, στην αρχή εικαστικά, είχαμε τον ίδιο κισσό φωτογραφήσει, και μετά και θεματικά,αφού ήταν ο πρώτος που έκανε ανάρτηση συμπαράστασης για μας τους απλήρωτους του Ωδείου Αθηνών.... Κι ύστερα μιλήσαμε στο τηλέφωνο...
Προσπαθούσε να βοηθήσει με κάθε μέσο που είχε...
Δεν ήθελα να κάνω ανάρτηση για τον Γκιώνη, γιατί δεν θέλω να πιστέψω αυτό που συνέβη...
Όμως τα γεγονότα σαν να καλούν από μόνα τους....
Η τελευταία μου ανάρτηση αφορούσε πάλι στο ωδείο Αθηνών...
Μετά χαζεύοντας τις στατιστικές, είδα ότι η πιο "διαβασμένη" μου ανάρτηση είναι αυτή που αναφέρεται στο Βαρούσι των Τρικάλων και κει ανάμεσα στα σχόλια συνάντησα ξανά τον Γκιώνη... είχε πάει στα Τρίκαλα να αποχαιρετήσει έναν παλιό φίλο που έφυγε ξαφνικά...
Δυόμιση χρόνια πέρασαν από κείνη την "κόκκινη" από ντροπή ανάρτησή μου για τους απολυμένους του Ωδείου Αθηνών,μπλεγμένη στα κόκκινα φύλλα του κισσού, της αμπέλωψης που έλεγε ο Γκιώνης, δυόμιση χρόνια, εμείς ακόμη απλήρωτοι, αυτοί στα παλιά τους τα παπούτσια, ό,τι κι αν κάνουμε ...
και συ Γκιώνη που είσαι;
Σταματώ εδώ γιατί, γαμώτο, σαν...
ένα σκουπιδάκι να μπήκε στο μάτι μου...
θόλωσα...
δεν βλέπω την οθόνη...
μια κατακόκκινη αμπέλωψη για σένα!
5 σχόλια:
Πόσο είχα αγαπήσει τις εικόνες με την αμπέλωψη που είχε ανεβάσει, καθώς και άλλες όπου διέκρινα μια υπερευαισθησία, πριν ακόμα γίνω αναγνώστης στο blog του.
Στερεύουν τα λόγια μα όχι η θλίψη για την απουσία του.
Τι κρίμα....
Ax μωρέ φιλενάδα ,εσύ και πάλι είσαι η αιτία για την γνωριμία και αυτό το όμορφο δέσιμο με τον Γκιώνη ,δεν ξέχασα ποτέ αυτή τη φλόγα του να κάνουμε κάτι παρά πάνω απο λόγια που έκαιγε τον Γκιώνη και με άγγιξε τόσο πολύ.
Παραμυθένια η φωτογραφία σου, ελπίζω να είναι σε ομορφότερα μέρη η αγαπημένη ψυχή ....
Πάντα η αμπέλοψη θα τον φέρνει στη σκέψη μας ,όπως και τα άνθη των κάκτων ,όπως και τα κρινάκια της Θάλασσας .......
ααχ
Το λίγο που τον ήξερα με είχε αγγίξει η απλότητα, η ευαισθησία και η διακριτικότητα του, ειδικά όταν "παίζαμε" ανέμελα όλοι μας, (με το Φράκταλ, το Ξωτικό, το Φτερό και με άλλους πολλούς), γιατί στη μπλογκόσφαιρα είχαμε και ανέμελες στιγμές...θα μας λείψει...
Καλό σου βραδάκι Νέλλη! :))
καλημέρα κορίτσια
ας μας έχει ο θεός καλά
είναι το μόνο που μπορώ να πω!
Μεθυστικό το κόκκινο της αμπέλωψης όπως καμιά φορά οι απίθανες συμπτώσεις της ζωής.
Δημοσίευση σχολίου