ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ!

Οι σπουδές μουσικής είναι επίπονες και χρονοβόρες, κοστίζουν ολόκληρη περιουσία, γιατί στην χώρα μας δεν υπάρχει δημόσια μουσική παιδεία - πλην του ενός και μοναδικού Κρατικού Ωδείου Βορείου Ελλάδος (που και αυτό αυτή τη στιγμή βάλλεται από παντού) και θέλουν πολλές θυσίες σε επίπεδο προσωπικό και οικογενειακό, απαιτούν σιδηρά πειθαρχία, πάρα - πάρα πολλές ώρες μελέτης και συνήθως ασκητικό βίο που οδηγεί σε αντικοινωνικότητα και  απομόνωση.  
Και το χειρότερο, αν κανείς αποφασίσει να γίνει επαγγελματίας μουσικός και το πετύχει, ποτέ μα ποτέ δεν σταματά η μελέτη, ποτέ μα ποτέ δεν νιώθεις πλήρως προετοιμασμένος για την εκτέλεση ενός κομματιού και φυσικά είσαι πάντα πνιγμένος στα έξοδα με τις αγορές και την συντήρηση των οργάνων, με τις αγορές του απαραίτητου μουσικού υλικού  και των cds, dvds κλπ. την παρακολούθηση συναυλιών και σεμιναρίων εντός και εκτός Ελλάδας με το ανάλογο οικονομικό κόστος φυσικά.

Για το βιολί η καλύτερη ηλικία για να ξεκινήσει κανείς είναι μεταξύ 5-7 ετών για να προλάβει να ολοκληρώσει τις σπουδές στα 20 με 22, ώστε να έχει και ένα μικρό περιθώριο για μεταπτυχιακά σε μια άλλη χώρα, ώστε να κατοχυρώσει τους τίτλους σπουδών, διότι στην Ελλάδα το δίπλωμα οργάνου είναι ακόμη αδιαβάθμιτο.

Με όλα τα παραπάνω, πολλά παιδιά που ξεκινούν μουσικές σπουδές κάπου στην ηλικία των 15-17 ετών τα παρατούν και στρέφονται προς άλλες σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ που τουλάχιστον το πτυχίο τους έχει ένα αντίκρυσμα για την ελληνική εκπαιδευτική κλίμακα και δεν απαιτεί και τις δια βίου θυσίες.

Γνωρίζοντας όλα αυτά πολύ καλά, ζώντας στο χώρο της μουσικής από τα 7 μου χρόνια που ξεκίνησα να μαθαίνω βιολί, όντας επαγγελματίας πάρα πολλά χρόνια τώρα, με εκατοντάδες παιδιά να έχουν περάσει απο τα χέρια μου και βιώνοντας όλες αυτές τις αγωνίες τους, τις προσπάθειές τους άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε δυστυχώς όχι και τόσο και στην συνέχεια την προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση, τις χαρές και τις λύπες, τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις, δεν μπορώ παρά να βιώνω με απίστευτη συγκίνηση την στιγμή του διπλώματος, αυτή τη μιάμιση ώρα πάνω στη σκηνή με απίστευτα βαρύ και δύσκολο πρόγραμμα, που στην αρχή σου φαίνεται βουνό και όταν φτάσεις στην τελευταία νότα γίνεται αυτόματα αέρας και εξανεμίζεται γίνεται ήδη ανάμνηση και τίποτε δεν μπορείς να φέρεις πίσω.

Πόσο  μάλλον, όταν αυτό τα πλασματάκι στη σκηνή είναι το σπλάχνο σου και έχεις ζήσει την κάθε  στιγμή της ζωής του, τις αγωνίες, τους εφιάλτες των τελευταίων ημερών, το σφίξιμο στο στομάχι όλον τον καιρό της προετοιμασίας, το χαμένο βλέμμα πάνω στη σκηνή όταν όλα έχουν τελειώσει και προσπαθεί να το συνειδητοποιήσει, την αγκαλιά με την πιανίστα, τον δεύτερο άνθρωπο μετά τον δάσκαλο που ακουμπάς τις αγωνίες σου, την αγκαλιά με τον δάσκαλο που του οφείλει τα πάντα και τη λύπη που νιώθει γιατί δεν θα ξαναπάει πια για μάθημα.

Και τότε δεν σε νοιάζουν οι βαθμοί, δεν σε νοιάζουν τα βραβεία, σε νοιάζει μόνο αυτό  το χαμογελαστό πλασματάκι που πνίγεται στις αγκαλιές των φίλων και τα συγχαρητήρια, ντυμένο το όμορφο τυρκουάζ φορεματάκι που έραψε η γιαγιά ειδικά για την περίσταση. Γιατί τα φορέματα της γιαγιάς είναι κάθε βελονιά και μια ευχή είναι κάθε κουμπί και αγκαλιά, είναι το γούρι βρε αδελφέ!

Πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή γράφαμε εδώ για το πτυχίο και τον θείο Μότσαρτ και η μέρα του διπλώματος φαινόταν τόσο μακρινή. Αλλά να που έφτασε και αυτή και όλα πήγαν καλά, δόξα το θεό.

Και σήμερα, the day after, μετά από πολύ καιρό το σπλάχνο μας ξύπνησε χωρίς αγωνίες, χωρίς σφιξίματα, χωρίς πονοκέφαλο πια, μόνο με μια λύπη που τελειώσαν τα μαθήματα και δεν θα ξαναμπεί στην τάξη με τον δάσκαλο. Πόσο όμορφη σκέψη και συναίσθημα αλήθεια, γιαυτόν το δάσκαλο που πίστεψε σ΄αυτήν και πάλεψε μαζί της για το καλύτερο προσφέροντας ό,τι περισσότερο μπορούσε ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ πρέπει να πω.
Και που όσα "ευχαριστώ" και να πούμε οικογενειακώς, δεν θα ξεπληρώσουν ποτέ τα όσα του οφείλουμε.