Δεν μου μιλάς, μα ακούω
την εγγαστρίμυθή σου κραυγή
Δεν με αγγίζεις, αλλά αισθάνομαι
την εσωτερική σου ταραχή
Ντύθηκες την πανοπλία της άμυνας,
το πέτρινο προσωπείο της φυγής
Χαράζεις τον κύκλο εφαπτόμενο πάνω σου
ασφυκτικά γύρω σου
να προστατευτείς
Δεν θα μπω, αν δεν θέλεις, καλέ μου
Μα θα είμαι εκεί, άυλη
και αόρατη θα περιφέρομαι
γύρω από τον κύκλο σου
πομπός και δέκτης συνάμα
σκέψεων, φόβων, ονείρων, ενστίκτων
Θα είμαι εκεί λαχταρώντας
μιαν ανθρώπινη στιγμή
έξω από τα όρια του κύκλου σου....
Μια κουκίδα, που ξέφυγε
για μιά μονάχα στιγμή
από τον κύκλο της λογικής!
2 σχόλια:
Σαν να το έγραψα για την έφηβη κόρη μου....
Θα μπορούσε να είναι για τον οποιονδήποτε, που είναι κοντά μας. Ακόμη και για μας, γραμμένο από τους άλλους. Μήπως όλοι δεν αμυνόμαστε κάποιες φορές κλεινόμενοι στο καβούκι μας; Δεν είναι και αυτό ένας κώδικας αυτοπροστασίας;
Δημοσίευση σχολίου