Ανθρωπος

Στου μυαλού τα δαιδαλώδη σοκάκια να χάνομαι,
να ανακαλύπτω τον Άνθρωπο!
Στους αγρούς της ψυχής και της σκέψης να χώνω βαθειά το υνί στο νοτισμένο χώμα.
Ό,τι καρπίζει να θερίζω!
Ό,τι ανθίζει να κορφολογώ!
Να ανοίγω τα χέρια μου θεόρατα φτερά,
ουρανός η αγκαλιά,
να κλείνω μέσα αγάπη, πόνο, χαρά,
ιδέες βαρειές από το μέστωμα του χρόνου
ή ανάλαφρες σαν νεογιλά φυλλαράκια.
Σπόρος να γίνονται όλα που να κυοφορώ
σαν μάνα γη
κι ύστερα να γεννώ -με πόνο ή χωρίς, δεν έχει σημασία
μα νάναι πια καταδικά μου!
Και τότε Άνθρωπος και γω
υπομονετικά να περιμένω
το χέρι της Λύτρωσης το επιτήδειο
που θα κουρσέψει
ό,τι το μυαλό άδραξε, η μήτρα - γνώση κυοφόρησε και γέννησε
και η ψυχή καλά φύλαξε σ΄αμπάρια εφτασφράγιστα!